شبنم و شقایق (بخش نخست)/ فتح الله بی نیاز

شبنم و شقایق

فتح الله بی نیاز

تذکر:

 داستان پیش رو از بین آثاری که زنده یاد «فتح الله بی نیاز» در اختیار حضور قرار داده بود انتخاب شده است. این داستان در دو بخش تقدیم می گردد:

سه مرد در یکى از کافه‏هاى بین‏راهى دور میزى نشسته بودند و حرف مى‏زدند. توى کافه کس دیگرى دیده نمى‏شد، مگر صاحب‏ آن که پیر بود و بسیار لاغر با چشم‏هایى گودافتاده و خمار. صاحب قهوه‏خانه گفت: «فکر کنم بارون بدى بباره.»
مردى که کنار دیوار نشسته بود، گفت: «اگه بیاد تا دو روز دیگه توى راهیم.»
مرد دیگرى رو به مرد سوم گفت: «ادامه بدین.»
و او صحبت خود را پى گرفت. مردى بود جوان‏تر از آن دو و بسیار خوش‏سیما. آن دو پیش از او حرف زده بودند، اولى گفته بود: «روزى توى آشپزخانه بودم و دل‏آرا داشت آشپزى مى‏کرد و هر وقت ظرفى چیزى مى‏خواست، به من مى‏گفت تا دستش بدهم. بچه شش‏ ماهه‏مونو گذاشته بود روى کابینت و جورى اطرافشو با بالش و پارچه لوله‏شده پر کرده بود که نیفته. داشت حرف مى‏زد و من هم گوش مى‏دادم و گاهى سرى به بچه مى‏زدم و وقتى مى‏دیدم خوابه، برمى‏گشتم طرف دل‏آرا یا سینک و جا ظرفى. از بیرون برگشته بودم و کمى خسته بودم. دل‏آرا هم مى‏دونست، شاید به‏همین خاطر بود که براى دومین بار براى هر دوتامون چاى ریخت. حین خوردن چاى از این در و اون در حرف زدیم. بچه که بیدار شد، من رفتم طرفش. دل‏آرا گفت: “ولش کن، الان ساکت مى‏شه. بعد بهش شیر مى‏دم.” اما بچه همچنان گریه مى‏کرد و زنم بى‏اعتنا به او کار خودشو مى‏کرد تا این که جلو رفتم و بچه را برداشتم. چند لحظه‏اى توى بغلم بود که دست راستم بی حس شد. نمى‏دونم چه شد و تا امروز هم نفهمیدم چه اتفاقى افتاد که یه‏مرتبه دستمو براى چند ثانیه از دست دادم. خیلى‏ها این‏جورى مى‏شن، حتى خود دل‏آرا، اما وقتى بچه افتاد زمین، هر چه به او توضیح دادم، زیر بار نرفت و چند بار سرم داد کشید: “حواست کجاست مرتیکه؟ مگه کورى؟ بچه‏مو کشتى!” حرف‏هاى بدترش را نمى‏گم و نمى‏گم وقتى به او اعتراض کردم چه دشنام‏هاى رکیکى به مادر و خواهرهایم داد؛ اون‏هم به خاطر اشتباه یا گناه یا جنایت من یا بى‏حس شدن دستم. البته بچه چیزیش نشد و خیلى زود آروم گرفت، ولى زنم ول نمى‏کرد. انگشتشو که گذاشته بود روى خونواده من، برنمى‏داشت. مدت‏ها بود که پاى اونا رو از خونه‏مون بریده بود، ولى اگه حرف‏مون مى‏شد، باز به اونا دشنام مى‏داد. خوشبختانه اونا این‏قدر مناعت طبع داشتن که دیگه خونه ما نیان، ولى مگه دل‏آرا ول‏کن‏شون بود؟ سرتونو درد نمیارم. بچه ساعتى بعد خنده و بازى خودشو داشت، اما اون‏شب من و زنم با هم شام نخوردیم و خانم رفت توى اون‏ یکى اتاق خوابید. فردا و پس‏فردا هم با هم حرف نزدیم. ما اختلاف های زیادی داشتیم؛ خصوصا درباره مسائلی که به خانواده من مربوط می شد. ولی همیشه می گفت عاشق منه وتحت هیچ شرایطی حاضر نیست مرا ترک کند. کم حرف مان نمی شد، اما هیچ وقت کار به اینجا کشیده نشده بود. دو روز بعد، یک بار اومدم از دلش دربیارم که دیدم هیچ‏چیزى از دل او نمى‏شناسم. شروع کرد به فحاشى. منو بى‏شرف، احمق، عقده‏اى، تحقیرشده، دست و پا چلفتى و ذلیل خووند و مادر و خواهرهایم رو فاحشه‏هاى صبح و ظهر و عصر و شب و ولگرد خیابون‏هاى شمال و جنوب و شرق و غرب تهران. احساس کردم هیچ حرمتى پیش این زن ندارم، هیچ علاقه‏اى به من نداره، وگرنه حتى اگه مادر من هرزه باشه، به‏خاطر من نباید این موضوع رو توى روم بگه. حتى اگه خواهرهام که خود دل‏آرا اوایل از نجابت اونا تعریف مى‏کرد، به فاحشه تبدیل شده باشن، زنم به دلیل عشقى که به من داره، نباید به موضوع اشاره هم بکنه. هیچ نگفتم و صبر کردم تا آروم بگیره.»
صداى خُر و پُف مردى که پشت پرده، در فضایى اتاق‏مانند و بسیار تنگ خوابیده بود، به گوش مى‏رسید. صاحب کافه که از بیرون آمده بود، گفته بود: «سوز! تا دلتون بخواد بیرون سوز داره! انگار هوا سوزن مى‏زنه به تن آدم.»
مرد اول رفته بود و باز سه لیوان بزرگ چاى از صاحب کافه گرفته بود و در ادامه حرف‏هایش گفته بود: «وقتى آروم گرفت، گفتم فردا بریم جدا شیم. گفت: “از خدا مى‏خوام. فکر کردى تحفه‏اى!» و با صداى بلندترى گفت: “بچه باید به من برسه.” قول دادم و گفتم که قیمومیت بچه رو به او مى‏دم. مهریه‏اش هم کامل مى‏دم و اگر چیزى از خونه پدرش آورده، مى‏تونه با خودش ببره. گفت: “پس معلوم شد که خونواده‏تو بیشتر از من مى‏خواى.” گفتم: “نه، خودت هم مى‏دونى که این‏طور نیست ولى دشنام های این چند روز نشون داده که ذره‏اى علاقه به من ندارى. حتى به اندازه سر سوزن. اگه علاقه مى‏داشتى، دلت نمى‏اومد به من فحش بدى.” هیچ نگفت. سیگارى روشن کردم. فردا رفتیم محضر و گذاشتم همه چیز به میل او تموم بشه.»
بیرون سرما بیداد مى‏کرد و باران ریزى شروع به باریدن کرد. صاحب‏کافه خمار و خواب‏آلود روى یکى از تخت‏هاى کافه دراز کشیده بود و به این سه مرد نگاه مى‏کرد. مرد اول به اطرافش نگاه کرد که با دیوارهاى کثیف، دودزده و با آثارى کهنه از گوجه‏فرنگى، روغن و لکه‏هاى قهوه‏اى و زردرنگ پوشیده شده بود. تمام تخت‏ها و قالیچه‏هاى روى‏شان و صندلى‏ها و میزها کهنه و رنگ و رو رفته بودند. هیچ‏چیز این کافه نو نبود. مرد اول آهى کشید و گفت: «کاش آدم یه‏بار براى تجربه به دنیا بیاد  و یه‏بار براى زندگى.»
مرد دوم گفته بود: «غروبى توى خونه نشسته بودیم که زنگ در را زدند. زنم پگاه از من پرسید که منتظر کسى هستم، گفتم نه. خیلى زود فهمید که پدر و مادر خودش هستن. گفتن داشتن مى‏رفتن لوستر بخرن که به‏خاطر وضعیت ترافیک پشیمان شدن و فکر کردن بیان سرى به ما بزنن. آن روز اولین برف پائیزى باریده بود و اوضاع خیابان‏ها به هم ریخته بود. نشستن، و من به سرعت چاى درست کردم و زنم میوه روى میز گذاشت. داشتم چاى مى‏ریختم که گفت: “براى شام نگه‏شون مى‏دارم. خیلى وقته که نیومدن اینجا.” گفتم: “هر طور دوست دارى.” و چون براى شام چیزى آماده نکرده بود و قرار بود خودمان سالاد و ماست بخوریم، گفت که به یه رستوران غذا سفارش بدم. چاى و میوه خوردیم و شروع کردیم به صحبت کردن. من هم مثل بقیه افتادم روى دور تا این‏که به اشاره پگاه بلند شدم و رفتم آشپزخونه. گفت که به رستوران زنگ بزنم. خودش هم سرگرم چیدن میز شد. به هر دو رستورانى که مى‏شناختم و شماره اشتراک هم داشتم تلفن زدم، اما هر دو گفتن که به‏خاطر وضعیت غافلگیرکننده ترافیک، پیک‏هاى موتورى‏شون یا اصلا نیومدن یا اگه اومدن، رفتن جاهایی و هنوز برنگشته‏ان. و گفتند اگر هم برگردن بعیده بتونن خودشونو تا ساعت دوازده شب برسون به خونه ما چون چندین مشترى دیگه توى نوبت دارن. به پگاه که گفتم، سگرمه‏هاش رفت توى هم و گفت :”خُب، سوار ماشینت شو خودت برو بگیر.” گفتم: “ولى خیابونا غوغاست، رفتن و برگشتنم سه چار ساعت طول مى‏کشه.” پدر و مادرش که فهمیده بودن ما مى‏خوایم براى شام نگه‏شون داریم، گفتن که اصرارى براى خوردن شام ندارن. بیچاره‏ها که ظاهراً به بحث من و پگاه پی برده بودن، خیلى خودمونى گفتن که با نیمرو و سالاد و چیزهایى از این دست کاملاً راضى مى‏شن و اصل کار اینه که کنار ما باشن. اما مگه پگاه راضى مى‏شد؟ بالاخره گفتم که مى‏رم رستوران نزدیک خونه و غذا مى‏گیرم. ناراحت شد: “اون که غذاش خوب نیست.” گفتم: “پگاه‏جون، شاید غذاش عالى نباشه، ولى بد هم نیست.” به حالت قهر گفت: “هر کارى خودت مى‏کنى.” کاپشنم را پوشیدم، یه قابلمه بزرگ برداشتم و رفتم بیرون.»
مرد اول حرف او را بریده بود و رو به صاحب کافه گفته بود: «مى‏شه باز هم آتش بخارى بزرگه را بیشتر کنین؟ خرجشو مى‏دیم. هرچه بگین.»
چرت صاحب قهوه‏خانه پاره شد. گیج و منگ بلند شده بود و رفته بود طرف بخارى. مرد اول فتیله بخارى کوچکى را که نزدیک میزشان بود، بیشتر بالا کشیده بود. مرد دوم گفته بود: «لطفاً خیلى هم نیارین بالا، بو مى‏ده.»
و در ادامه حرف‏هایش گفته بود: «سلیقه هر سه نفر رو مى‏دونستم. به‏جاى چهار پرس غذا پنج پرس گرفتم؛ سه تا چلوکباب و دو تا جوجه‏کباب. قبول دارم که چلوکباب و جوجه کبابش چندان خوب نبود، گوشت برگ سفت بود و جوجه بوى خوبى نمى‏داد و چلو وارفته بود، اما به هر حال در محله ما بهترینش بود. ماست و ترشى و زیتون و سبزى و نوشابه هم که داشتیم. اما نمى‏دونین قیافه پگاه چه‏طور شده بود. یه پارچه اخم. اصلاً به من نگاه نمى‏کرد. هر چه پدر و مادرش سعى مى‏کردند یه‏جورى حرف‏هاى خوش و خوب بزنن و ما را بخندونن و فضا رو تغییر بدن، بى‏فایده بود. خداخدا مى‏کردم که دیر برن و پگاه خوابش بگیره و نتونه زیاد جر و بحث کنه. من و او تا پایین در و راه افتادن ماشین بدرقه‏شون کردیم. به محض این‏که اومدیم بالا چنان قشقرقى راه انداخت که تا عمر دارم یادم نمى‏ره. سینه به سینه‏ام ایستاد و گفت: “مى‏مُردى، اگه مى‏رفتى از یه جاى بهتر غذا مى‏گرفتى؟” گفتم: “سخت نگیر، پیش میاد. خودتو کنترل کن.” با مشت کوبید توى سینه‏ام. هیچ نگفتم. دیدم دوباره مشتش داره میاد طرفم. جاخالى دادم. با سر خورد به دیوار. شروع کرد به دشنام. اون ساعت از شب جیغ کشید و تا دلتون بخواد دشنام داد. نه، نه، بهتره نگم بعد از شش ماه زندگی مشترک چه گفت. البته توی اون شش ماه مدام حرفمون می شد. اصلا جز چند هفته اول، زندگی زناشویی خوبی نداشتیم. ولى این دفعه نشون داد که به قول دوست‏مون ذره‏اى علاقه توى ذات این زن نیست. از آن شب به بعد، حدود هشت و نیم ماه توى وضعیت طلاق عاطفى بودیم. جدا از هم مى‏خوابیدیم و با هم قهر بودیم. گاهى غذا درست مى‏کرد و گاهى هم دست به سیاه و سفید نمى‏زد. فقط کارهایی را می کرد که می دونست من بدم میاد. مثلا سینک را از ظرف نشسته پر می کرد یا لباس ها را دو روز بعد از شستشو از ماشین لباس شویی در می آورد، گاهی آهنگها و ترانه هایی می ذاشت که من با تمام وجود ازشون بدم میومد. بعضى روزها و شب‏ها تموم وقت توى خونه بود و گاهى ساعت‏ها غیبش مى‏زد. بعضی روزها دو بار حمام می کرد و گاهی سه چهار شبانه روز می گذشت و حمام نمی رفت. حتی شب ها و صبح ها مسواک نمی زد. می نشست و بی خاصیت ترین سریال های تلویزیونی را دو و گاهی سه بار می دید و در همون حال چیپس و ماست و خیار شور و آجیل و کوفت و زهر مارهای دیگه می خورد.. قبلا هم بفهمی نفهمی یه تخته ش کم بود، و به این چیزها علاقه داشت، ولی نه این قدرها. از ماه چهارم جدایی عاطفی شب ها که بیرون  می رفت، هفت قلم آرایش می کرد. حدس زدم با مردى رابطه به‏هم زده. راستشو بخواین این قدر ازش بدم اومده بود که خداخدا می کردم با مردی بریزه رو هم و جدا شیم. به غیرتم بر می خورد، ولی از دستش راحت می شدم. بعضى شوهرها آخرین آدمى‏ان که از خیانت زن‏شون با اطلاع مى‏شن و بعضى‏ها هم اولین‏شون. فکر کنم من جزو دسته دوم بودم. شاید هم از همون ماه اول اختلاف نهایی با مرد دیگه ای دوست شده بود، چه می دونم. بعدها که بیشتر فکر کردم و اون شش ماه زندگی شوم را زیر و رو کردم، به این فکر افتادم که زیاد اختلاف داشتیم ولی نه در این حد که با یه اتفاق خیلی کم اهمیت کارمون به این جا بکشه. حتی شک کردم: «نکنه از روز اول منو دوست نداشته و ادا عاشق ها در می آورده؟ نکنه با توطئه قبلی زن من شده بود که زود جدا بشه و مهریه سنگینشو از من بگیره؟»
به هر حال اون قدر ازش خسته شده بودم که توى اون هشت ماه و نیم با یه دختر دانشجو دوست شدم. بالاخره از پگاه جدا شدم. الان آزادم. دیگه هم حاضر نیستم خودمو اسیر زن‏جماعت کنم.»
صداى خُر و پُف بیشتر شد. مردهایى که از گذشته خود حرف زده بودند، به مرد سوم نگاه کردند. مرد سوم گفت: «خیلى جالبه، ما همین‏جورى شانسى دور هم جمع شدیم و سرنوشت‏مون کم و بیش شبیه همدیگه‏ست.»
و گفت: «اون‏موقع من در یه شرکت دیگه کار مى‏کردم و ماهى سه هفته مى‏رفتم مشهد. یه‏بار امور اداری شرکت دیر جنبید و نتونست بلیت هواپیما بگیره. فکر کردم براى تنوع بد نیست بعد از مدت‏ها سوار قطار بشم. توى کوپه درجه یک نشسته بودم که زنى اومد داخل و سلام کرد. فکر کردم یا من اشتباه کردم یا او و یا همراه با خانواده‏شه، اما قطار که راه افتاد دیدم اشتباه نشده و او تنهاست. ظاهراً سخت‏گیرى بیش از حد گاهى درست همون مشکلى رو درست مى‏کنه که قراره اتفاق نیفته. زن، یکی دو ساعت اول رفتار سنجیده و خوبى داشت و ما از هر درى صحبت کردیم. زیر سى سال بود ولى تا اون‏روز زنى به خوشگلى او ندیده بودم. شب از من خواست رو برگردانم تا لباس عوض کند. وقتى گفت که سرم را برگردانم، دیدم لباس خواب نازکى پوشیده … رفت روى تخت بالا. من که هزار جور فکر توى سرم اومده بود، لباسم رو عوض کردم و روى تخت خودم دراز کشیدم. داشت روزنامه مى‏خوند. گفتم: “هر وقت بخواین، چراغو خاموش مى‏کنم.” گفت: “بى‏زحمت خاموش کنین و درو محکم ببندین.” همین‏که در رو بستم و چراغ رو خاموش کردم، اومد پایین پیشم. چه حرص جنسى عجیبى داشت! چه‏قدر سیرى‏ناپذیر بود! تا خود صبح با او بودم…»
صاحب‏کافه چند بار پشت سر هم خمیازه کشید. بالاخره طاقت نیاورد و گفت: «من چن دقیقه مى‏رم اون پشت.»
و به اتاق خودش رفت. هر سه مرد نگاهش کردند و یکى‏شان گفت: «راحت باشین.»
مرد سوم گفت: «در عمرم اون‏قدر لذت نبرده بودم. در عمرم زنى مثل او ندیدم. خوب بلد بود چه کار کنه… اما تموم مدت یه چیزى مثل خوره به جونم افتاده بود، احساس گناه و عذاب وجدان مى‏کردم و دلم مى‏خواست اون چهره‏اى که مى‏اومد جلوى چشمم، ازم دور مى‏شد. به مشهد رسیدیم، گفت: “نه شما منو دیدین نه من شما رو. همه‏چیز تموم شد.” گفتم: “هرجور که دوست دارین.” حتى اسمشو به من نگفته بود و اسم منو نپرسیده بود. به مهمانسراى شرکت که رسیدم، ساعت‏ها، پیش از خواب به او فکر کردم و بیشتر از او به زنم شبنم. او بود که با نگاه معصومش رنجم مى‏داد. فهمیدم که عشقم نسبت به او چه‏قدر سطحى بوده. تازه چهارده ماه بود که ازدواج کرده بودیم و با این‏که در موارد زیادى مى‏تونستم با این یا اون دختر و زن دوست بشم، اما عشق شبنم جلوى چشم و فکرم رو گرفته بود. همه‏جا اونو مى‏دیدم و انگار تا اونو داشتم هیچ زنى را نمى‏دیدم. نمى‏گم بعد از ازدواج هیچ‏وقت از سوى دخترهاى دیگه وسوسه نشده بودم، اما هیچ‏وقت، بله، هیچ‏وقت به دوستى یا خوشگذرونى با اونا فکر نکرده بودم. اما شب به یاد ماندنى قطار ثابت کرد که من پیشتر داشتم خودمو سانسور مى‏کردم. کم‏کم شروع کردم به توجیه عمل خودم. سعى کردم خودم را مجاب کنم که هر مرد دیگه‏اى در موقعیت من دچار این لغزش مى‏شد. حتى با خودم فکر کردم: “خود شبنم هم اگه چند روزى توى یه خونه پرت‏افتاده یا یه جزیره با یه مرد خوش‏قیافه تنها بمونه، خیلى دوام نمیاره.” بعد سعى کردم به خودم بقبولانم که همه دچار این ضعف هستن و توى نهاد هر انسانى موجود پلیدى هست که به‏موقع دست به کار مى‏شه و آدمو تسلیم هوى و هوس مى‏کنه. جمله معروف هر انسان در باطن خودش یه جلاده، مدام مى‏اومد توى ذهنم. این‏جورى خیالم راحت مى‏شد.»
یک وانت کهنه پارک کرد. راننده آمد توى قهوه‏خانه، سلام کرد و با لهجه کرمانى گفت: «چه جهنمى شده. سرما که نیست، یخبندونه!»
و سراغ صاحب‏کافه را گرفت. مرد اول گفت: «خوابه، اگه چایى، چیزى مى‏خواى، براى خودت بریز و پولشو بذار همون‏جا.»
مرد پرسید: «خود شما هم میل مى‏کنین؟»
– اگه زحمت نیست.
چاى که روى میز گذاشته شد، همه از راننده وانت تشکر کردند و مرد سوم پس از دور شدن او، به حرف‏هایش ادامه داد: «امتیاز شبنم فقط به زیبایى‏اش نبود، او نمونه یه انسان صادق و مهربان و فداکار بود. من پیش از او با چند دختر و زن رابطه داشتم؛ دقیقا چهار نفر. ولى عاشق هیچ‏کدام نشده بودم. از همون ساعت اول هم احساس مى‏کردم که عاشق آن زن یا دختر نشده‏ام و رابطه‏اى گذرا با او دارم، اما با شبنم فرق داشت. او را در خانه دایى شوهرخواهرم دیده بودم. همراه خواهرش براى تبریک سال نو آمده بود. ناهار هم آن‏جا ماندند و من پس از کمى صحبت فهمیدم این دختر همون کسى‏یه که براى زندگى مى‏خوام. اشتباه نکرده بودم. براى جشن عروسى و مهریه هیچ نخواسته بود و انتخاب همه را به من سپرده بود. اما این چیزها مهم نیستن، مهم این بود که او دیوانه‏وار دوستم داشت. یک‏روز در میان به مهمانسرا تلفن مى‏زد و چند دقیقه‏اى باهام حرف مى‏زد. وقتى بر مى‏گشتم تهران… سر و صورتم رو غرق بوسه مى‏کرد. همه‏چیز آماده و شسته و رفته بود. چاى آماده بود و براى شام یا ناهار غذاهاى مورد علاقه من رو درست کرده بود. خونه برق مى‏زد، با لبخند مى‏گفت: “ملافه‏ها را عوض کردم.” و چشمک شیطنت‏آمیزى مى‏زد. روزها، اولین‏بار که منو مى‏دید، دست‏هایش را به‏رسم ژاپنى‏ها روى هم مى‏گذاشت و تعظیم مختصرى مى‏کرد و در همان‏حال لبخندى بر لب مى‏آورد. تموم خریدها را مى‏کرد، و نمى‏گذاشت من نسبت به کارى و چیزى متعهد بشم. از خرید که برمى‏گشت، مى‏گفت: “توى فروشگاه‏ها همش داشتم به تو فکر مى‏کردم که چى دوست دارى، تا همونو بگیرم. هر چى برات مى‏خریدم، بیشتر خوشحال مى‏شدم.” بعد صورتش را جلو مى‏آورد و من مى‏بوسیدمش. گاهى هم که روى صندلى نشسته بودم، مى‏اومد روى پاهایم مى‏نشست و سرش را روى سینه‏ام مى‏گذاشت و چشم‏هاى درشت و سبز و خاکسترى‏اش را مى‏بست و من آروم موهاى بلوطى‏اش را نوازش مى‏کردم. قهرش وقتى بود که از بیرون مى‏اومدم و او را نمى‏بوسیدم یا چند ساعتى مى‏گذشت و من خودم را با خواندن روزنامه و کارهاى دیگه سرگرم مى‏کردم. قهرش هم عاشقانه بود. خشم هم داشت، اما عشق مهارش مى‏کرد. یادم هست دو سه بار کاسه بزرگ خورش و دیس پلو از دستم افتاد پایین و غذا و تکه‏هاى ظرف به این‏طرف و اون طرف پاشیدند و فرش و دیوارها رو کثیف کردند، ناراحت مى‏شد، ولى لحظه‏اى بعد آروم مى‏گرفت. وقتى مهمون داشتیم، مى‏گفت: “فداى سرت. مى‏گم از بیرون بیارن.” حتى گلدانى که یادگار مادرش بود و سال‏ها پیش به او هدیه شده بود، در اثر بى‏توجهى من شکسته شده بود. من خیلى ناراحت شده بودم، اما او به روى خودش نیاورده بود و گفته بود: “همه‏چیز دیر یا زود مى‏شکنه یا کهنه مى‏شه. اصل کار اینجاست.” و انگشت گذاشته بود روى قلبم. مادرم، خواهرها و برادرهایم خیلى دوستش داشتن. البته نه به یک ‏نسبت و بدون حقد و حسد. همه مى‏دونیم که بعضى از آدم‏ها از آتش حسادت اطرافیان در امان نیستن، ولى کمتر کسى بود که بگه از او بدش میاد. یک روز که مى‏خواست براى من و خودش و خواهرم چاى بیاره، خواهرم گفت: “تو بشین، من میارم، شبنم و شقایق.”  از عنوانى که خواهرم محض شوخى به او داده بود، خوشم اومد.»
گوینده گفت: «از آن پس صداش مى‏زدم شبنم و شقایق. براش توضیح دادم: “حیفه که اسمت فقط شبنم باشه. بهتره صدات کنم شبنم و شقایق.” چند نفر دیگه هم دیر یا زود صداش ‏زدن شبنم و شقایق.»
هر دو مخاطبش با دقت به او زل زده بودند. مرد سوم آهى کشید و گفت: «ولى تجربه قطار توخالى بودن منو نشون داد. منو فرو ریخت. من قبول ندارم که اون تجربه یه اشتباه بود. پشت اون قضیه، توى ذهن کثیف من چیزى بود که باعث شده بود من اسیر وسوسه اون زن لوند و عشوه‏گر بشم. اون زن از ساعت سوم به بعد آروم آروم شروع کرده بود به ادا و اطوارهایى که جز طنازى اسم دیگه‏اى نداشتن. من اگه در عشق به شبنم و شقایق صادق بودم، باید از همون اول تکلفیم رو با این زن  روشن مى‏کردم. و این، یعنى آمادگى من براى خیانت به شبنم و شقایق.»