شعری از مجید زمانی اصل

شعری برای شمس لنگرودی

مجید زمانی اصل

.

با ۱۰۰ پوزش

از سپیدی موی شعر سپید ات-

بی گفت حافظانه ای از عشق که می شوم؛

می روم از میان زمهریری از خواب آینه ها

پیرهن کهنه ی سفید تُرا

کفن کفشدوزکان و سنجاقکان مرده می سازم؛

و برای عبور دوزخی ام از جهان

برای فرشته گان خدا

دمی ادای صوت جیرجیرکی پیر در می آورم!

اکنون بار دیگر بگویم و بروم؛ –

البت با ۱۰۰ پوزش

از سپیدی شعر سپید موی ات

پیرهن کهنه ی سپید تو شمس لنگرودی

کفن پروانه گان مُرده جهان ات؛ –

می دانستی؟!