زنی که زندگی او را در جیب اش گذاشته بود!
کیوان باژن
روی تخت دراز کشیده بود و خیره شده بود به نقطه ای روی سقفِ اتاق… گفته بود: «اگر بخواهی می توانی هر دو را برداری» و لبخند زده بود و تو که گفته بودی:«نه!» و همین طور نگاه می کردی به چادر نمازِ گُل گُلیِ رنگ و رو رفته ای با گُل های کوچکِ سیاه و سفید که بعضی جاهایش پاره شده بود و آینهی بزرگی با قابی به رنگ طلا که جا به جا ترک هایی داشت که وقتی بهش نگاه می کردی میتوانستی دو یا چند تکه ی ناهمسطحِ صورت خود را در آن ببینی…!
لابد فردا روزی اگر می خواست چادرِ گُل گُلی را سرش کند بهش می گفتی:«این، دیگر رنگ و روش رفته و پاره پوره شده…» و او همین طور بِر و بِر نگاه ات می کرد؛ به خصوص وقتی هراسی از فردا به دل اش می نشست. می پرسید:«حسرتِ دیروز مهم تره یا انتظارِ آینده؟» و تو تلاش می کردی بگویی فرقی نمی کند و او که فکر می کرد نکند توی این فردا عقب بماند، بغض اش را قورت می داد و می گفت:«به جای این حرف ها بهتره کمی هم به فکر زنِ همسایه باشیم نیما!» و من که نمی فهمیدم، خیره می شدم به چشم های درشت و مشکی اش.
– «تو واقعن این جور فکر می کنی؟»
و او که این طور فکر می کرد. مثلِ حاملگی اش. می گفت:«انگار حامله شده ام نیما!» می گفتم:«دیوانه شده ای؟… این غیر ممکنه!» می گفت:«هر بار که لگد می زند یک طرفِ شکمم کش می آید.» بعد دستم را می گرفت و می گذاشت وسط شکم اش! می گفتم:«چرا این قدر خودت را اذیت می کنی؟» اخم می کرد و می گفت:«تو نمی فهمی، چون یک مردی!» و می رفت و من از پشت می دیدم اش که مثل یک پنگوئن راه می رود. مثلِ یک زنِ حامله…!
می آمد کتابخانه؛ و بعد یکهو غیب اش می زد و دیگر گوشیِ همراه اش را جواب نمی داد. باید صبر می کردم تا پیدایش شود. این بار بعد از دو ماه پیدایش شد. تلفن کرد. مثلِ همیشه گفت:«خوشحال نشدی؟» گفتم:«بیش تر تعجب کرده ام. تو که می خواستی تمام اش کنی؟»
آخرین بار جلوی آبخوریِ محوطه ی کتابخانه دیده بودم اش. گفتم:«چته؟» یکهو اشک اش سرریز شد. گفت:«دیگر حوصله ی دیدن ات را ندارم نیما… مرا ببخش… باید تمامش کنیم.»
گریه که می کرد یک عمر طول می کشید آرام شود. طوری می ایستاد که تو فکر می کردی بی خیال ترین آدمِ دنیا است و به دور دست خیره می شد و بعد بیش ترِ اوقات بدون این که حرفی بزند می رفت… می رفت و تو نمی دانستی که چه وقت او را خواهی دید… اما بالاخره می دیدی؛ یا در گوشه ی بلوارِ بیرونِ کتابخانه، با سیگاری در دست؛ یا توی خیابانِ جمهوری یا انقلاب تا لابد «شوپنهاور» بخرد؛ با همان رُژِ لبِ بی رنگ و چشم های درشتِ مشکی اش که زل می زد به چشم هایت…!
هر بار که او را می دیدی، بیش تر از این که چیزی به تو بفهماند گیج ات می کرد. گاهی هم که سر دماغ بود چشمکی بهت می زد و خیلی آرام و شمرده می گفت:«باید بروم… خودت که می دانی… رویا منتظرمه!» و چین به پیشانی اش می انداخت و لبخند تمسخر آمیزش را حواله ام می کرد یا چشم می دوخت به افق و با سرِ انگشتان اش سعی می کرد موهایش را زیرِ روسری اش مرتب کند. نا آرام بودند موهایش، مثلِ خودش و می جهیدند، مثلِ برقِ چشمان اش…!
یک بار که در خیابان جمهوری دیدم اش، بی مقدمه گفت:«رویا هم مرا گذاشته بود سر کار…» گفتم:«چه طور مگر؟» گفت:«موهایش را نمی زد… صد بار بهش می گفتم اما کو گوش شنوا» گفتم:«چه ربطی دارد؟» گفت:« اگر ارزشی بهم می داد می زد…» بعد انگار شوقی در او ایجاد شده باشد بدن اش را لاقیدانه تکان داد و گفت: «اگر پسرانه می زد خیلی بهش می آمد… با آن قیافه ی وحشی اش.»
اولین باری که دیدم اش، داشت از آب خوریِ محوطه، آب می خورد. من هم رفتم تا لیوانم را پر از آب کنم و بعد بروم بیرونِ کتابخانه تا سیگاری بگیرانم. در دست اش کتابی بود. گفتم:«شوپنهاور میخوانید؟» سرش را بلند کرد و با آن چشم های درشت و مشکی اش خیره شد به من و لبخند زد. صورتِ پهنی داشت. با چشم هایی که پلک نمی زد. من اضطرابِ درونِ این چشم ها را دیدم. برخلافِ دخترهای دیگر آرایش چندانی نکرده بود و حس کردم همین الان از روستا آمده و در هیاهوی شهر گیر کرده است. بدون این که حرفی بزند رفت. از پشت که دیدم اش چاق به نظرم آمد؛ با قدی نسبتن کوتاه. آرام قدم بر می داشت؛ انگار به موضوعِ مهمی فکر کند. بعد از آن، گاه گاهی میدیدم اش.
یک روز آمد طرفم. توی بلوار. داشتم سیگار می کشیدم. سلام کرد. بعد بدون این که منتظر جوابم باشد گفت: «در جایی خواندم که دنیا به سوسک ها میرسد.» و خندید و تا آمدم چیزی بگویم رفت. بعدها که با هم دوست شدیم گاهی بیرون می رفتیم و در کافه ای مینشستیم. من قهوه ام را سفارش می دادم و او از رویایش صحبت می کرد.
– «رویا بهترین دوستم بود. خودش را حلق آویز کرد. با یک چادر نماز گُل گُلی. یک آینه شمعدان هم، پیشِ پاش بود.» پرسیدم:«او هم فلسفه می خواند؟» سرش را تکان داد:«آره… و عاشقِ شوپنهاور.» حس کردم که خالی شده است و فهمیدم که از زندگی می ترسد؛ از خودش… دیگران… از این سایه ها! حتا از سایه ای که مجبور شده بود باهاش ازدواج کند و بعد خیلی زود طلاق بگیرد. از پدرش خبری نداشت. می گفت:«آدم های زیادی را دیدم. وقتی با مادرم می رفتم پیش شان… بعدها که کمی بزرگ تر شدم فکر کردم لابد یکی از این ها پدرمه. حتا دوست داشتم یکی شان را پدر صدا کنم. اما مادرم نمی گذاشت. می گفت عمو صدا کن» همه ی این ها را تعریف می کرد و می خندید. می گفت: «سیزده سالم بود که به عقدِ علی در آمدم و بعدش یکهو مادرم غیب اش زد… علی معتاد بود. شیشه می کشید، یک حیوانِ کامل، تمامِ حرکات اش غریزی بود و فاقدِ هر گونه استعدادِ ذاتی. از همنشینی یا بهتر است بگویم همخوابگی با همه لذت می بُرد، به غیر از من. عاشق زن های چاق بود با چشم های بادامی. پدرِ نداشته ام در آمد تا توانستم از او طلاق بگیرم. اما خوبی اش این بود که گذاشت درسم را بخوانم.» خانه ی کوچکی در نارمک، به عنوانِ مهریه به او رسیده بود. می گفت:«حالا دیگر از تاریکی و از تنهاییِ اتاقم لذت می برم. با اینکه پوچ و ترسناک است اما لذت می برم.» زیاد سوال نمی کردم. چون جواب نمی داد. باید خودش حرف می زد.
یک بار که شب شده بود و داشتم می رساندم اش، توی ماشین ازم پرسید:
– «تو هیچ اهل سوء استفاده نیستی.»
– «سوء استفاده از تو…؟»
– «از این تاریکی، از این خلوت، از من که کنارت نشسته ام…»
بعد همین طور که بیرون را نگاه می کرد ادامه داد: «می دانی، به نظرم تو بوی دریا می دهی… جایی که شب هایش پر از ستاره های خوش اقباله… آفتابی داغ، با زمینی سوزان… چیزی که دیگر پیدا نمی شود… تا حالا عاشق شدی؟» پرسیدم:«تو بگو چی شد طلاق گرفتی؟» خندید. گفتم:«چرا می خندی؟» ساکت شد و رفت توی فکر.
یاد چیزی افتاد.
«یک روزِ بارانی، من و علی رفته بودیم بیرون. یک هو توی کوچه ی خلوتی ایستاد. گفتم: چرا ایستادی؟ سیگارش را روشن کرد و گفت: ببین هوا چه خوب شده، آسمان… باران… پاییز… خوبه نه؟ گفتم: واسه تو بهتره انگار! دستم را کشید و گفت: متلک می گی بهم؟ گفتم: نه… متلک برای چی؟ گفت: ببین چه قدر همه چیز زیباست. کوه ها را ببین… حالا درسته که ابرها نمی گذارند درست ببینیم شان، درخت ها را نگاه کن… هر چند، برگ رویشان نیست اما ببین چه قدر خوبند؛ دیدم دست بردار نیست. به این جور رفتارهاش عادت داشتم. انگار بیش از حد زده بود. گفتم: آره… قشنگه… ولی ترو خدا برویم… دیر شد؛ به صورتم نزدیک تر شد و با عصبانیت گفت:همه چی داری.. دیگر چی می خواهی؟ تعجب کردم. گفتم: من؟… هیچی؛ گفت: اصلن آدم بیش تر از این اگر بخواهد، دیگر توقع اش بالا رفته؛ می دانستم نباید سر به سرش بگذارم. گیر داده بود. باز دستم را گرفت. محکم. گفتم: مگر چیزی خواستم؛ گفت: نه… اما از چشم هات معلومه یک چیزی می خواهی؟ گفتم: نه… همه چیز هست؛ کمی مکث کرد و باز گفت: مطمئنی؟ گفتم: آره… حالا دیگر برویم؛ گفت: پس چرا من همش فکر می کنم تو انگار چیزی می خواهی؛ گفتم: حالا اگر… آخ… چرا می زنی علی؛ گفت: دیدی چیزی می خواهی… من دارم تو گوش خر یاسین می خوانم؛ گفتم: ولی… آخ خ خ… بسه دیگر، نزن پدرسگ… مگر دیوانه شده ای؛ گفت:زنیکه ی یک لاقبا…؛ و مجبور شدم از دست اش فرار کنم.»
پشت تلفن گفتم:«به نظر می آید که…» حرفم را قطع کرد و گفت:«دلم می خواهد قلوه غمی که انگار توی گلویم گیر کرده، پایین برود اما نه پایین می رود و نه بالا. نکند قبل از به دنیا آمدن، مرده بودم نیما… پس سی و هفت سال توی مردنم نفس می کشیدم؟» نمی دانستم که از چه چیزی صحبت می کند. بعد از یک لحظه سکوت ادامه داد:«گاهی با خودم فکر می کنم که پرسه زدن هام تا کی ادامه داره و گاهی اوقات گمان می کنم که مریضی سخت و لاعلاجی گرفته ام که مرا از این پرسه زدن ها رها می کنه… شاید هم مساله چیز دیگریه. انگار توی این سی و هفت سال، مسیرهایی برایم ساختند که باید بروم… چاره ای نیست. بارها این مسیرها را می روم، به دانشگاه… کتابخانه… به میدانِ کنار خانه ام… به خانه ی آن آشغال ها که سیرمانی ندارند… مسخره است نه؟ من عشق یادم رفته نیما؟»
گاهی این طور بود. یک ریز حرف می زد. گاهی هم سوال می کرد اما منتظر جواب نمی ماند. گاهی هم با خودش حرف می زد. توی ماشین… کوچه… خیابان… حتا گوشه ای در کتابخانه.
– «این شب انگار هیچ نمی خواهد تمام بشود… هر جا را که نگاه می کنم پر از شب است…دیگر حوصله ی فکر کردن به این همه شب را هم ندارم.»
– «انگار همه مان توی انتهای شب گیر کرده ایم!»
– «تو که نمی خواهی مرا تنها بگذاری؟!»
– «تا ده بشمار، بعد یواشکی برو..»
– «نه… سکه بندازیم بهتره…»
– «ناگزیرم می کنی؟»
– «بهتر از اینه که پیدایم نکنی…»
– «همه ی راه های تو را بلدم، پلک بزنی پیدات می کنم.»
– «این دفعه دیگر سایه ندارم، بی رنگم و بی صدا.»
– «خودم را پشتِ درهای دلت جا گذاشتم!»
– «ببخشید شما روی دم من نشستید!»
می گفتم:«با کی حرف می زنی ناهید؟» نگاهم می کرد. می گفت:«رویا الان خیلی راحت شده… خودش این را گفته…»
یک بار سراسیمه آمده بود کتابخانه. توی گوشی گفته بود:«داخل نمی آیم.. تو بیا بیرون.» آمدم و سیگاری گیراندم. یکی هم دادم دست اش.گفتم:«چی شده… چرا ناراحتی…»
خوابِ رویا را دیده بود. گفت:«رفتم بالای سرش که آرام دراز کشیده بود به پشت روی تخت. بی حرکت، و دست هایش صلیب وار روی سینه؛ که نوکش شده بود قله ی دماوند و موهای بلندش پخش شده بود و صورت اش را زیباتر کرده بود. همین طور داشتم نگاه اش می کردم که یکهو دیدم چشم هاش را باز کرده و زل زده به شکمم. چشم های درشتِ پر از تمسخرش…! داشت پوزخند می زد. تعجب کردم. گفتم تو مگر نمرده بودی؟ لبخندی زد و پرسید این طور فکر می کنی؟ بعد رفتم و روی تخت دراز کشیدم کنارش… به پهلو و دستم را قائم گذاشتم زیر سرم و بهش خیره شدم… چادر نمازِ گُل گُلی اش، هنوز دور گردن اش بود… قفل… پرسیدم این دورِ گردنِ تو چی کار می کند؟ مگر ورش نداشته بودم؟ و خواستم از دورِ گردن اش باز کنم که دست اش را آورد بالا که یعنی بی خیال! بی خیال اش شدم. بعد پا شد و از توی کمدِ کنارِ تخت، یک چادر نمازِ گُل گُلی و یک آیینه شمعدانی برداشت و آورد و بهم داد و با همان چشم های درشتِ سیاه اش گفت اگر بخواهی می توانی هر دو را برداری… مال خودت؛ دیدم در این حالت چه قدر زیباتر شده است… با همان سینه های درشت و آویزان و پهن اش که زیرِ دست های آدم پنهان نمی شد…»
گفتم:«خودت را اذیت نکن ناهید…» گفت:«چه طور بدون او زندگی کنم؟» و من حس کردم که چه قدر این دو با هم یکی شده اند… قفل… مثل مهرِ گیاه…!
یک بار که مدتی ازش خبری نداشتم اتفاقی توی خیابان انقلاب دیدم اش. کتابی دست اش بود. انگار آمده بود تا باز هم شوپنهاور بخرد. گفتم:«خبری ازت نیست… دیگر کتابخانه هم نمی آیی؟» چیزی نگفت. گفتم:«سی و هفت سال سن داری اما به اندازه ی یک زن پنجاه ساله می مانی…» و نگاه اش کردم. لبخندِ بی معنی اش شیارهای صورت اش را عمیق تر کرده بود. لُپ باد کرده اش چرخید. گفت:«یک لقمه کتاب می خوری؟» نگاه اش کردم. بعد گفت:«من باید بروم… رویا منتظرمه!» گفتم:«بس کن ناهید…» اخم کرد و سرش را انداخت پایین و با نوکِ کفش، برگی را به بازی گرفت. بعد دست اش را گذاشت روی شکم اش و با خودش زمزمه کرد:«اگر بچه ام دختر باشه…. اگه بچه ام پسر باشه… اگر…!» و تکه شعری را خواند:
«بی خاطر تو، هیچ کس خودش را نمی شناسد،
از دوبارهگی درد
خنده ام می گیرد؛
و از دوباره گی خشکی! …»
بعد یکهو گفت:«به نظرم زنی که داری باید چاق باشه… تپل مپل، با دندان های نامرتب…! دوسش داری؟» گفتم:«زن؟… کدوم زن؟» با دو انگشتِ سبابه و شصت اش، نوکِ دماغم را گرفت و گفت: «تو دروغ می گویی… چون یک مردی!» و خندید و پا گذاشت به دویدن.
حالا که توی تلفن باهاش صحبت می کردم، فهمیده بودم چه طور این همه سال نتوانسته بود به خودش فکر کند، مثلن به خودش بگوید دلم واست تنگ شده ناهید!… مدام به سرش می زد. می خواست رویا را ببیند. انگار از فرطِ هیجان و اندوه می خواست بیفتد روی تخت و حالا گریه نکن، کی گریه کن، بعد شروع کند به جیغ کشیدن؛ یا گاهی بنشیند وسط اتاق و ناخن هایش را لاک بزند و یا جوراب های رنگِ پای شیشه ای اش را پاش کند و جلوی آینه لبخند بزند و به یاد رویا بیفتد؛ وقتی به موهاش دست می کشید و یک طور خاص نگاه اش می کرد.
یک بار باز هم خبری ازش نشد. تا این که روی گوشی همراهم پیامی فرستاد. نوشته بود:«بیچاره رویا، بیچاره علی… بیچاره این همه پدر… بیچاره مادر… بیچاره تو… بیچاره من، بیچاره ما!»
پشت تلفن گفتم:«چی؟» گفت:« همین دیگر… دو ماه از تو دور بودم اما فهمیدم فقط با تو می توانم تمامِ درونم را بریزم بیرون.. با توی بی شرف… مثل یک کشیش می مانی…!» گفتم:« حالا اعتراف داری که یاد من افتادی؟» گفت:« اعتراف؟ کار از این حرف ها گذشته نیما…» انگار پوزخند زد. سکوت مان طولانی شد. گفتم:«می خواهی بیایی این جا» گفت:«نه…این طور نه…ولش کن… بی خیال…» گفتم:«حالا حالت خوبه؟» خندید.
– «رنگ ها چقدر تازه می شوند وقتِ مردن…؟»
گفتم:«پیش دکترت می روی ناهید… قرص هایت را مرتب می خوری؟» گفت: «نمی توانم بخورم… واسه بچه ضرر دارد… دیگر وقتشه… امروز…» گفتم: «امروز؟» گفت:«آره… فکر کنم بیاید بیرون.» بعد مکثی کرد و ادامه داد: «اما تنهایی چه طور بچه را به دنیا بیاورم؟» گفتم:«ناهید… قرصهایت را بخور… به خاطر من…» قهقهه اش یک دقیقه طول کشید. گفتم: «بس کن ناهید…» گفت:«آخه به خاطر تو یک قوطی خورده ام… میدانی… تصمیم گرفته ام بچه را بسپارم به تو… بزرگش می کنی؟… این آخرین خواهش منه…» گفتم:« پایان نامه ات چی شد… تمام اش کردی بالاخره…؟» نشنید انگار. گفت:«هر بار که می خواهم بچه را به دنیا بیاورم نمی شود… هر دفعه می گردم دنبالِ سرِ بچه تا بکشمش بیرون؛ اما نمی شود؛ یا سرِ بچه را پیدا نمی کنم یا پیدا می کنم و تا می آیم که بکشم اش بیرون، لیز می خورد و از دستم در می رود. بعد خودم را میبینم که خسته و ناامید از به دنیا آمدنِ بچه آن طرف تر کنارِ تخت، منتظر می مانم و بغض می گیردم که بالاخره چه می شود.»
باز افتاده بود به یک ریز حرف زدن و آسمان و ریسمان بافتن. انگار چیزی در او بود که نه به دنیا می آمد و نه سقط می شد.
سکوتم را که دید گفت:«قبول می کنی نیما؟» برای این که خوشحال اش کنم گفتم:«باشد»
– «پس بیا این جا… حالا می توانیم هم دیگر را ببینیم…» و بدون خداحافظی گوشی را گذاشت. این بار دیگر کوتاه نیامدم… نگران اش شده بودم. تلفن اش را گرفتم. خاموش کرده بود. دیدم این طور نمی شود. باید بروم. باید می رفتم دمِ خانه اش… همان طور که باید حکایت اش می کردم… آن دو چشمِ درشت و مشکی اش را، با آن صورتِ گردش و موهای سیاه و بلند و مجعدش و لب های گوشتالود و قد کوتاه اش و پایین تنهی پهن اش و… و… و… و با آن چادر نماز گُل گُلی که دور گردن اش قفل شده بود. یکی از همین روزها…
– «یکی از همین روزها…!»
آنروز دیده بود که رویا آن ورتر افتاده. ناراحت بود؟ مثلِ وقتی که خبر را شنیده بود. از چه کسی؟ نمی دانستم. بهم نگفته بود؛ و رفته و دیده بود که توی زیر زمین خانه اش افتاده، و خواسته بود برای آخرین بار رویش را ببیند و دید… انگار خوابیده بود… شاید هم هراسان بود ولی خودش را آرام نشان می داد. رویا بود که یک بار بهش گفته بود:«رنگ ها چقدر تازه می شوند وقتِ مردن.» و او همه ی این ها را برای من تعریف کرده بود. شاید خواب دیده بود و من تعجب کرده بودم؛ مثلِ همان روزی که او را دیدم. توی میرداماد… وقتی کنارِ خیابان منتظرِ مشتری بود؛ با آن دو چشمِ درشت و مشکی اش و با آن صورتِ گردش و موهای سیاه و بلند و مجعدش و لب های گوشتالود و قد کوتاه اش و پایین تنه ی پهن اش و… و… و…!
شلوغ بود خیابان… هنوز مانده بود بهش برسم که ماشینی کمی جلوتر از او پارک کرد و مردی سیه چرده از آن پیاده شد. دیدم ناهید لبخند می زند و زل زده است به مرد.
– «صد و ده تومان… کمتر هم نمی گیرم…»
آشنا بود برایم این صدا… سرم را به اطراف چرخاندم. آدم ها به سرعت از کنارم می گذشتند. انگار با هم مسابقه گذاشته بودند و می دویدند که از هم دیگر عقب نمانند؛ تا به اتوبوسی، دوچرخه ای، اسبی، الاغی چیزی برسند و من آن ها را گاهی کج و کوله و گاهی چلاق و شل و پَل می دیدم و خنده ام می گرفت.
خیابان را می دیدم. ترافیک شده بود… صدای بوق ماشین ها… صدای بگیربگیر… بزن بزن… از جایی دور… خیلی دور… صدای عقب عقب… جلو جلو… راست راست… چپ چپ… دویدن و افتادن… صدای واویلا… درهم و برهم… انسانِ بی سر… سرِ بی تن… دست و پاهای جدا از هم…!
دیدم مرد سیه چرده دست از سر ناهید بر نمی دارد. انگار داشت چانه می زد… صدای دو رگه ای داشت. سیگار روی لب اش جا خوش کرده بود. دیدم ناهید یکهو لبخندش محو شد و مرد را دست به سر کرد. دیدم قدم هایش را تند کرده است. سعی کردم بهش برسم. ماشین ها دنبالش بودند و هی بوق می زدند. پشت سر هم. تندتر کرد. داشت می افتاد داخلِ چاله ی آبی که جلویش بود.
– «آااااااخ…»
توی هوا او را گرفتم.
– «تو این جا چه کار می کنی ناهید؟»
دست اش را پس کشید و خودش را نگه داشت. نفس نفس زنان گفت:«ولم کنید آقا… ناهید کیه… اسم من رویاست» گفتم:«رویا؟» گفت:«نه آقا… زهره.. اصلن به شما چه؟»
با تعجب نگاه اش کردم. برافروخته شده بود. مردی از ماشین داد زد:
– «مگر نشنیدی، می گوید که ولش کن!»
گفتم: «تو دیگر چی می گویی مرتیکه ی قرمساق»
و تقلا کردم تا ناهید را از آن جا ببرم.
***
به خانه اش رسیدم… نارمک… زنگ در را زدم. چند بار… کسی در را باز نکرد. تعجب کردم. با دست به در کوبیدم. خبری نبود. بعد زنگِ واحد رو به رویی را زدم. زنی میان سال در را باز کرد. موهایش آشفته بود و از زیر چادر نماز گلُ گُلی اش زده بود بیرون. زنی بود چاق و مسن. گفتم: «ببخشید… با واحد روبه رویی کار داشتم. ولی هر چه زنگ می زنم در را باز نمی کند.» گفت:«فامیلشی؟» چه باید می گفتم. چه می توانستم بگویم. لحظه ای به چشم های درشتِ زن خیره شدم. دیدم چشم های او چه قدر شبیه چشم های ناهید است. زن کلافه شده بود. گفت:«پشتِ سر مرده شگون نداره حرف زدن… بلا به دور… شاید خودش هم می دانست چه کار دارد می کند… واسه همین خودش را راحت کرد. دو ساعتی هست که بردنش.»
بردن اش؟ خواستم آدرس بگیرم. چه فایده ای داشت؟ یاد حرف ناهید افتادم که گفته بود باید به فکر زن همسایه باشیم.
زدم بیرون. صدای زن را از پشتِ سر شنیدم.
– «نگفتی چه کارشی؟»
رفتم توی میدانِ نزدیک خانه و آرام قدم زدم. چیزی میان برگ های پهن و درشتِ زیر پاهایم خش خش می کرد. سایه هایی بودند که به صدای خش خش گوش می سپردند انگار. به خودم گفتم:«شاید او هم مثل رویا الان جایی دراز کشیده و به نقطه ای روی سقفِ اتاق خیره شده؛ با همان چادر نماز گُل گُلی دور گردن اش و آینه ی شمعدانی کنارش؛ و مثل او سینه اش شده قلهی دماوند!»
و از میدان زدم بیرون. گربه ای داشت نگاه ام می کرد… سوار ماشین شدم… باید می رفتم کتابخانه…. سایه ها منتظرم بودند.
۶ لایک شده