امروز دهم جوزا / قباد حیدر

مردی که آن سوی چهار راه، درست در انتهای خط عابر پیاده ایستاده و به سمتی نگاه می کند که منتهی می شود به محله ی « شش درک » من هستم، شلوار قهوه ای سوخته به پا دارم  و با چشمان مغولی ام جمعیت را می کاوم ، قرار است « وَژمه » بیاید، پیراهنم کرم رنگ و آستین کوتاه است، سیبیل های تنک و رها شده دردو سوی لب هایم انگار جوانی ام را به رخ می کشد، موهایم را از فرق باز کرده و تمام وجودم مضطرب دیدار است، می دانم وژمه فکرش را کرده و می آید تا بله را بگوید. کلمه ها سرنوشت ها را عوض می کنند، این را پدرم «عاصف» می گوید.

حالا وَژمه چه در سر دارد؟ من که در انتظار یک بله هستم، دلم گواهی می دهد. پنج سال از اولین دیدار ما گذشته، روزی که وَژمه برقه باز کرد و گفت: «برادر…» و مابقی جمله را چشمانش گفت، دو چشم درخشان و تازه بالغ و جویای جفت.

مادرم « خورشید » گفت: «سیاه سری که روی می نمایاند به کدام کس دستخوش هوس است» و پدرم گفته بود:« عشق از جایی سر می گیرد، نمی گیرد؟ حتمن دخترک دلباخته ی بچه ی تو شده، به خیر نگاه کن.» اما وَژمه جفتش را یافته بود. خورشید مادرم به بچه هایش می گوید:« در خیابان با صدای بلند نخندید، حتی حرف نزنید.» به دخترانش می گوید:« تا آنجا که ممکن است دیده نشوید، باید سعی کنیم زنده بمانیم، مهم نیست به چه شکل و شمایل.» پدرم عاصف آه می کشد و دشنام می دهد.

امروز دهم جوزا سال ۱۳۹۶ نزدیک به نیمروز، هوا کمی دم کرده و گرم است، دیشب به « تمیم » مرد همسایه گفتم:«به زودی مدرکم را می گیرم و دندانهایت را برایت درست می کنم» و تمیم خنده زنان دستی به ریش بلندش کشید و گفت: «اعتقاد مهم است جوان، دندان و مو و ابرو و دست و پا وسیله است.» گفتم: «کاکا تمیم این ابزارها را خدا داده برای زندگی» گفت: «زندگی یعنی جهاد، جهاد در راه پروردگار»

کاکا تمیم گاهی با یکی از زنانش که جوانترین ابزارش در راه جهاد بود، به بازار« سَرَک وزیر اکبرخان » می رود و شانه های تیز زن و قدمهای جوان او از زیر چادر توجه مردان را جلب   می کند، مردان گرسنه ای که به رازهای زیر چادر هم آگاهند.

غروب که باز می گردند انگار از جنگ برگشته اند، تمیم بسیار مانده است.

وَژمه با  «زینب » دختر کاکا تمیم از سالها قبل آشنا بودند، وَژمه سال آخر علوم آزمایشگاهی را می گذراند و زینب دو فرزند از شوهر شهید سابقش و دو فرزند از شوهر جدیدش را بزرگ  می کند.

مادرم خورشید می گوید: «تمیم اولادش را دوست دارد، اما اعتقاد دارد کتک بهترین ابزار تربیت بچه هاست.»

امرزو دهم جوزا سال ۱۳۹۶ است، نزدیک های نیمروز و من سر چهارراه در محله سَرَک وزیر در انتظار وَژمه هستم تا بیاید و با دو تاکسی جداگانه کنار دریاچه  «قرغه»  برویم و شاید در مورد بنای زندگی مشترکمان گپ و گفت کنیم.

در حکومت جدید زنان می توانند مانتو و روسری بپوشند، وژمه پوشش های قبل را که مطلوب حکومت قبلی بود به کناری گذاشته. خواهران من اما هنوز مردد هستند، مادرم می گوید: «هرروز امکان دارد گروه جدیدی بیایند و حکم جدیدی برای زنها بدهند، باید خود را آموخته نکرد.» پدرم غر می زند:

– «کاش در جنگل زندگی می کردیم.»

سر چهارراه پا به پا می شوم، مرد جوان و خوش سیمایی در پیاده رو چهار چرخه اش را مستقر می کند، تل ساقه های نیشکر او آب سبز و کدر نیشکرها می فروشد ، آن سوتر دو سوداگر پیسه می شمارند، زنی پیچیده در برقه و چادراز کنارم می گذرد صدای چوری اش مثل صدای کاروانی است بی مقصد، «بشیر» پسرعمویم، با شنیدن صدای چوری زنی عاشق شد و «شهیم» زرگر یک لحظه دیدن ناخن لاک زده دختری دلداده اش کرد، پدرم می گوید: «ما افغان ها این طور عاشق  می شویم، گاهی عبور معطر زنی به شکل توده ای از پارچه هایی متحرک و تیره رنگ دلباخته مان می کند.» و حالا وَژمه از دور در مانتو و روسری سورمه ای رنگ دیده می شود که به سمت چهار راه می آید، ساختمان های بلند مرتبه ی محله اعیان نشین دیده می شود، فروشگاه های شیک و مردمان اروپا رفته و متجدد در برابر صف عابران برقه پوش و لباده پوش پارادوکس عجیبی ایجاد کرده است، نوازنده ای دوره گرد قیچک می نوازد و با صدای معتاد و دورگه اش آوازی غریب  می خواند.

 وَژمه درست آنطرف چهارراه روی خط عبور ایستاده است. ناگهان کاکا تمیم در یک ماشین سواری و پرشتاب پیدایش می شود مرا که می بیند فریاد می زند:«فرار کن جوان، فرار کن، انفجار، بمب» و در حین گفتن این جملات از برابر من می گذرد، مردمانی که صدای اورا شنیده اند سراسیمه می شوند، به راستی به کجا باید فرار کرد؟ انفجار در کجا رخ خواهد داد؟