دو شعر از دانیال آزرده
تاریخ ِ تلخ
به علیرضا عباسی
.
صدایی شکسته
در بازوی ِ پُر توان ِ شب
، غریو ِ تلخ انسان است
هنگام که
نقش ِ گلوله ای
برسینه
و دهن بندی زَردوز
بر سکوت ِ هر فریاد .
آمد و رفت ِ سربازان
نقش بسته است
بر ذهن ها
و سر ِ باز گفتن ِ سخنی نیست ما را .
.
.
آن فراموش شده ضجه و گریه ها
نشانی ست
از بی آگاهی ِ خلق بر تاریخ
، بر آن تاریخ ِ تلخ ِ تفتیده شده از خون
که قرن هاست گذران بر انسان
و گذران ِ عمر
سیلابی از خاطره هاست
که در شبانه ای شکسته
می شکند و ُ
سخن می شود
تا تاویل انسان
همه تلخ باشد
بر این سرای ِ سیاهی .
***
مردمان ِ زخم
کشتی های فرزانگی غرق شدند
و بی نفس ماندند
کودکان ِ فردا
، خیابان
سیاه و ُ
انسان دلگیر
، زخم ِ عمیق بر جان و ُ
قلبی خونین بر دست .
چرکپا و برهنه
دسته دسته
مرگ را می زییم و ُ
زراندود در غرقابی از چرک و اسهال
شرم را جراحی می کنیم
، بی نگاهی
بر فرداییان ِ بی نور
بی نوایی ،
بر گوش های مردمان ِ زخم
ای مردمان ِ درد
مردمان ِ غم
مردمان ِ مرگ اندود شده
به دست آن غول ِ سیاه سر
رها شوید بر آسمان
بر بوی خوش ِ لبخند
نگاه شوید
بر غم ِ آفتاب گردان ها
خورشید شوید کودک ِ فردا را
تا نغمه ی نسیم ِ خوشبو
سبز کند همه جهان را
سبز ِ سبز
سبز تر حتا .
۴ لایک شده
