شعری از نیلوفر شاطری
درخت
درخت،
سایه ی زنی خیال پرداز بود
که وقتی کلاه گیس اش را عوض می کرد
فصل ها جا به جا می شدند
زمستان می آمد
وسط فال قهوه
آینده را سرد می کرد!
تن ات اما
نیمه ی تیر ماه بود
ساعت ۱۲ ظهر!
حرف که می زدی
دهانم آب می افتاد
برای سیب های سرخ!
نمیدانم بارانی که از چشم هایت می بارید
پاییز بود یا بهار
اما بارانی ام به کمد پناه برد
دهان اش را بست
و به روز های آفتابی فکر کرد!
تو زن نبودی
درخت خیال پردازی بودی
که نه در پنجره قاب شد
نه زمستانِ فنجان ها را، بهار کرد!
۳ لایک شده
