دردناک ترین داستان عالم / فتح الله بی نیاز

دردناک ترین داستان عالم  

فتح الله بی نیاز

    در بچگى همراه پدر و مادرم براى دیدن یکى از قوم و خویش‏ها به بندرعباس رفتم. آنجا، روزى که هوا خوب بود، مرد خانواده، ما و زن و بچه‏اش را سوار قایق ماهى‏گیرى‏اش کرد و به دریا برد. او ما را روى دریا گرداند و در همان حال از دریا حرف زد و گفت: «گاهى وقت‏ها اولِ دریا خوبه، ولى دورتر که مى‏ریم خیلى بد و بى‏رحم مى‏شه.»

    و گفت به‏همین دلیل نمى‏شود به‏هیچ دریایى، حتى بهترین‏شان، اطمینان کرد. حدود یک ساعت، همچنان‏که آرام آرام پارو مى‏زد، از دریا حرف زد تا این‏که خسته شد و از پاروزدن دست کشید. زنش سفره‏اى روى پاهایش پهن کرد تا نان و سبزى و پنیر و خرمایى را که با خود آورده بود، بین همه تقسیم کند.

    من همین‏جورى، از روى کنجکاوى و هوس، تکه کوچکى از نانم را براى یک ماهى کوچولوى قشنگ به دریا انداختم. هنوز این ماهى به نان نزدیک نشده بود که ماهى‏هاى دیگرى دور نان جمع شدند. دلم سوخت و یک تکه دیگر براى آنها به دریا انداختم، و چون دیدم باز هم تعداد ماهى‏ها زیاد شده، بقیه نانم را به آنها دادم. حتى از پدر و مادرم و زن و بچه‏هاى خوشاوندان‏مان نان گرفتم و به دریا انداختم. از این‏که به ماهى‏ها نان ‏داده بودم، سخت خوشحال بودم و خنده از روى لب‏هایم محو نمى‏شد. دلم مى‏خواست مى‏توانستم به تمام آن ماهى‏ها نان بدهم.

    بعدها که بزرگ شدم، ده‏مان را ترک کردم و براى کار به بندر عباس رفتم. چند سالى در اسکله‏ها صندوق و گونى بار زدم و یا پایین آوردم، ماهى‏ها هم آنجا بودند، ولى فرصت و حوصله نداشتم که به آنها نان بدهم. سال‏ها بعد از آن، کار باربرى را به‏خاطر درآمد کم ول کردم و ماهى‏گیر شدم. از آن پس، تور در دریا مى‏انداختم، ماهى‏ها را به دام مى‏انداختم، آنها را در قایق روى هم مى‏ریختم و به ساحل مى‏بردم و در بازار مى‏فروختم تا نان بخرم.