سه شعر از ع. الف. جانوند

سه شعر از ع. الف. جانوند

۱  

برای تنهایی دست های تو

برای هم آوازیِ رنجِ من

برای گل هایی که دیر رسیدند

و برگ هایی که قبل از خزان، قندیل بستند

حنجره  خشک می شود

آوازی تکراری

در رثای آخرین درخت بادام

بگذار یک بارِ دیگر شکوفه ها درخت را تجربه کنند

و چرخ ریسکِ قطره های شبنم را ببوسد

اکنون که من از تو دورم.

۲

این جا می مانم و می شمارم

تمام رهگذرانی که می آیند و می گذرند

یک، دو و تمام سال هایی که ماندم و نیامد.

این جا کسی سراغِ عاشقان  نمی آید.

اسب های پیر

آرزوهای شان را در میدان کورس

برای همیشه جا می گذارند.

۳

پیراهنِ آسمان آبی بود؛

آبی ‌ترین!

وقتی تکیه‌ اش دادند

با چشم بندی؛

او نمی دید

من می‌دیدم‌ اش

دیوار به او تکیه کرد

– تکیه ‌اش دادند-

شکفتنِ  هم‌ زمانِ هفت شکوفه

تلفیقِ آبی با قرمز

قرمزِ آبی

کبوترِ سفید

با شاخه‌ ی زیتونی بر منقارش

بر در و دیوار  می‌ کوبد.