نغمه ی سپید ِ صبح
کوله بار ِ زحمتم به دوش
من به راه ِ سخت و دیرپای ِ خود همیشه گام می زنم.
از فراز ِ کوهها و ازفرود ِ دره های ِ ژرف
می کنم گذر
من نشان ِ کار را به بازوان
من نوار گل نشان اتحاد را به گرد ِ سر نهاده ام.
من
نغمه ی سپید صبح را برعاشقان ِ روز خوانده ام.
از تبار ِ رنج و کارم ای عزیز!
کار واتحاد من نشانه های ِ این ره ِ دراز
فوج ِ کارگر منم طلایه دار مردمان ِ روزخواه ِ شب ستیز
باورم هماره اختری
شعله ورتر از همه ستارگان ِ آسمان
رهنمای ِ شبروان ِ روزخواه سوی ِ سرزمین ِ آفتاب
در گذر به کوره راه ها و صخره ها
زاتش ِ زئوس و دودمان او ربوده ام من اخگری
شعله ی ِ بلند و روشنش
گرمی ِ تن و فروغ ی چشم ِ رهروان ِ روز
در فرود ِ دره های ِ ژرف
بر فراز ِ صخره های ِ سخت
در ره ِ درازشان به سوی ِ چشمه های ِ نور
از تبار ِ رنج و کارم ای عزیز!
فوج ِ کارگر منم طلایه های مردمان ِ روزخواه ِ شب ستیز
رهگشا به صبح و رهنمون به فردای ِروشنم.
علی رضا جباری (آذرنگ)
