تند و آرام
مرا وصل کن
به جاده ای که از خواب می آید
به اتاق خوابم
و به خواب می رود
چمدانم را تند تند
دکمه های پیراهنم را تند تند
موهایم را تند تند
و رژی قرمز به لبهایم ، تند
مرا غرق کن
در رودی که از خواب می آید
به حوضچه ی اتاقم
و به خواب می رود
می نشینم آرام
و به مدّ ماه در اتاقم آرام
و به دست های تور،
به بدرقه ام آرام
و در آب آرام آرام
چمدانم آرام
رقص دامنم آرام
موی پریشانم آرام
و دو ماهی سرخ
آرام
کنار هم آرمیده اند
مه آ محقق
۹ لایک شده
2 Comments
غلامرضا منجزي
شعر تند و آرام، حکایت شتابی است برای رسیدن به آرامشی در پناه یک همزیستی و شاید با هم مردن. زندگی پرشتاب و سپس آرامش مرگ.
زبان شعر ساده و سلیس است و تنوع واژگانی در آن اندک، و همین باعث شده است تا اقتصاد زبانی شعر در قالب “صنعت تکرار” بیشتر به چشم خواننده بیاید. شاید این تکرار در چشم بعضی از خوانندگان تا حدی مخل زیبایی شعر جلوه کند، اما من فکر می کنم همین تکرارها باعث قوام فرم در شعر شده اند. حذف افعال موجب صمیمیت و مشارکت هرچه بیشتر خواننده با شعر شده است. با همه ی این اوصاف و بدون کم کردن بار محتوایی “تند و آرام ” می توان شعری ساختاری یا “فرم محور” فرض کرد.
عنصر تخیل در شعر بسیار قوی خود را نشان داده است. دست آویز این تخیل خواب است. راهی که از خواب کسی، در اتاق خواب سوژه به خواب او وصل می شود و یک خواب مشترک می سازد. حالا رویای سوژه و ابژه ی او یکی شده است. رویایی که لاجرم به رفتن می انجامد. بستن چمدان حکایت سفری دور و دراز و ابدی است و شتاب اشتیاقی جان سوز برای رسیدن به این ابدیت. زدن رژ تند(تند در معنای ایهامی ؛ سریع و قرمز غلیظ) و تند بستن موها و دکمه های پیراهن، تعبیری است از غلبه ی معنا و حتمیت سفر بر شکل آن (که تا حدی مبین اختیار و اراده است). سوژه در این بند نشان می دهد که شوق رفتن بر چگونه رفتن چیرگی تام دارد. در تفسیر لایه های معنایی شعرجا دارد از تناسب آن رژ قرمز با ماهیان سرخی که بسیار زیبا پایان بندی شعر را شکل داده اند نیز یاد شود .
تخیل و رویای زندگی در حالت غرق شدگی ادامه دارد. سوژه به آرامش مطلق رسیده است. همه چیز در نواختی آرام و به دور از شتاب زدگی آداب زمینی ها صورت می گیرد؛ سوژه و همه ی اشیاء و متعلقاتش صورتی معلق و آبزیستی می یابند. دست های تورماهی گیری، او را در قالب یک ماهی سرخ به روی سطح آب می کشد. (دست های تور در معنای ثانوی و ایهامی اش می تواند تور پارچه ای پنجره ای باشد که با وزش نسیم صبحگاهی به صورت سوژه می خورد و او را به واقعیت خاک یا بیداری، بازمی گرداند). همه چیز دوباره به خاک و آداب زمینی بازمی گردد. شاعر با نشان دادن دو ماهی سرخ که در کنار هم آرمیده اند، شعرش را به پایان می برد. و شاید این جمله به قول ردالصدر الی العجزی محذوف باشد. به این معنی که دیدن همین صحنه از آرمیدن دو ماهی قرمز که در کنار هم آرمیده اند باعث الهام و آغاز این شعر شده باشد.
مه آ محقق
با درود آقای منجزی
و سپاس از بیان دیدگاه تان … و از زمانی که به شعر اختصاص داده اید …. برایم بسیار ارزشمند است
پایا و پویا باشید