چگونه عکاسان زن نگرش ما به جهان را تغییر داده اند / دپارتمان عکاسی نشنال جئوگرافیک / برگردان: محمد سعیدی

چگونه عکاسان زن نگرش ما به جهان را تغییر داده اند

دپارتمان عکاسی نشنال جئوگرافیک

برگردان: محمد سعیدی

برای ماه تجلیل از زنان ، عکاسان پیشگام نشنال جئوگرافیک به کارهای دیگر عکاسانی که با آن ها کار می کنند یا در همان حوزه فعالیت دارند، نگاهی می اندازند و آن ها را بررسی و تحسین می کنند.

«ماه تجلیل از زنان» به ماه مارس اشاره دارد که به عنوان زمانی برای تجلیل و بزرگداشت دستاوردها، مشارکت ها، و تاریخ زنان در جوامع مختلف شناخته می شود. در این ماه، رویدادها، برنامه ها و فعالیت های مختلفی برگزار می شود تا توجه بیشتری به نقش و تأثیر زنان در تاریخ و جامعه جلب شود.

قبل از اینکه کیتی استابلفیلد (Katie Stubblefield) پیوند صورتش را انجام دهد، برای این پرتره عکس گرفته بود. این عکس چهره به شدت آسیب دیده او را نشان می دهد، اما مگی استیبر (Maggie Steber) همچنان می خواست « زیبایی درونی و غرور و عزم او » را نیز به تصویر بکشد.

عکس از مگی استیبر، مجموعه تصاویر نشنال جئوگرافیک

عکاسان زن برخی از خاطره انگیزترین تصاویر زمان ما را برای نشنال جئوگرافیک گرفته اند،  از پرتره های کودک همسری در یمن ، هند و جاهای دیگر تا یک نگهبان پارک در کنیا که با آخرین کرگدن سفید شمالی نر قبل از مرگ حیوان خداحافظی می کند.

اولین باری که نشنال جئوگرافیک عکس های یک زن را منتشر کرد بیش از یک قرن پیش بود. الیزا سیدمور (Eliza Scidmore) در اوایل دهه ۱۹۰۰ با تولید ۱۵ مقاله و تولید برخی از اولین عکس های رنگی مجله، به نامی آشنا برای خوانندگان تبدیل شد و اولین زنی بود که به عضویت هیئت مدیره انجمن نشنال جئوگرافیک درآمد.

همانطور که جودی کاب (Jodi Cobb)، که اولین داستان خود را برای ما در سال ۱۹۷۵ عکاسی کرد، به شیوایی بیان کرد: «هر زنی که برای نشنال جئوگرافیک عکاسی کرده، به نوعی، اثر خود را بر این مجله و جهان گذاشته است. این قدرت عکاسی است: آن آثار پاک نشدنی هستند و در شبکیه چشم و خاطرات ما حک شده اند.»

برای ماه بزرگداشت از زنان، نشنال جئوگرافیک از برخی از عکاسان زن خود خواست تا نظرات خود را در مورد کارهای دیگر زنان روایت گر که آن ها را تحسین می کنند، به اشتراک بگذارند.

عکس از لینزی آداریو (LYNSEY ADDARIO )، مجموعه تصاویر نشنال جئوگرافیک

سارا لین ( Sarah Leen ) تقریباً ۲۰ سال به عنوان عکاس فعالیت کرد قبل از اینکه به عنوان ویراستار عکس و در نهایت به عنوان اولین مدیر زن عکاسی نشنال جئوگرافیک تبدیل شود. او پشتکار فوق العاده عکاس خبری، لینزی آداریو را تحسین می کند. «لینزی هیچگاه پاسخ منفی را قبول نمی کند. او بیشتر در محل ماموریت می ماند، در شرایط دشوارتر کار می کند، کمتر می خوابد و وقتی در ماموریت است هرگز متوقف نمی شود… او به شدت به مردمی که از آن ها عکاسی می کند، به خصوص زنان و دختران، اهمیت می دهد. او به طور مستقیم با ترس و تراژدی روبرو می شود و برای به دست آوردن گزارش، حتی با وجود خواهش های مکرر، امنیت خود را به خطر می اندازد. مهم نیست چقدر به او بگویید ‘لطفاً مراقب باش!’ او با وجود تمام چیزهایی که دیده و تحمل کرده است همچنان ایمان خود به انسانیت را از دست نداده است.»

کاب، که بیش از ۳۰ گزارش برای نشنال جئوگرافیک عکاسی کرده است، می گوید «تصاویر اخیر لینزی آداریو از اوکراین که [قلب را می سوزانند] بیش از پیش ثابت می کنند که او کسی است که بارها و بارها جان خود را برای ارائه مدارک از وحشی گری و بی رحمی جنگ به خطر می اندازد. بسیاری از مردم می توانند شجاعت انجام یک کار را یک بار پیدا کنند. اما چه شجاعت فوق العاده ای لازم است تا آن را بی وقفه انجام دهند و بارها و بارها با خطر روبرو شوند. شما باید باور داشته باشید که کارتان تفاوتی ایجاد خواهد کرد و واقعاً می توانید جهان را تغییر دهید.»

تصویر از لین جانسون (LYNN JOHNSON) ، مجموعه تصاویر نشنال جئوگرافیک

سارا لین همچنین لین جانسون را به خاطر دلسوزی که در کارش مشخص است، مورد توجه قرار داد. «قدرت او از نیازش به درک واقعی آنچه می بیند ناشی می شود. او یک متفکر عمیق است… او تمام قلب و روحش را در ایجاد تصاویر قرار می دهد تا به ما کمک کند تا ببینیم و درک کنیم.»

لین می گوید: «این برای من یک تصویر بسیار احساسی است. انتخاب این که چهره کالیین سیسک را نشان ندهیم در حالی که دود از پیپش بلند می شود، به شدت بیانگر این است که از دست دادن یک زبان، به معنای از دست دادن خود است. بدون هیچ کلمه ای، من برای چیزی که هرگز شانس شناختنش را نخواهم داشت، احساس اندوه می کنم.»

کالیین سیسک رهبر معنوی و رئیس قبیله وینمم وینتو (Winnemem Wintu) در شمال کالیفرنیا است. او به عنوان رهبر قبیله، نقش مهمی در حفظ و احیای فرهنگ، زبان و سنت های قبیله خود ایفا می کند. کالیین سیسک به ویژه برای تلاش هایش در زمینه حفاظت از منابع طبیعی، از جمله رودخانه ها و زمین های مقدس، شناخته شده است. او همچنین در مبارزه برای حقوق بومیان آمریکا و حفظ محیط زیست فعالیت های بسیاری داشته است. تلاش های او برای حفظ هویت فرهنگی و معنوی قبیله اش، تأثیر بسزایی در جامعه وینتوی نوم لاکوتا و سایر جوامع بومی داشته است.

ایمی توئنسینگ (Amy Toensing)، که دو دهه به نشنال جئوگرافیک کمک کرده است، نیز از جانسون الهام می گیرد. «من از انسانیتی که او به کارش می آورد و ارتباط و حساسیتی که نسبت به افرادی که عکاسی می کرد داشت، شگفت زده شدم… فراتر از کارهای لین، من کسی را پیدا کردم، یک زن، که می توانستم با او کار کنم و آرزو داشته باشم که مانند او باشم.»

عکس توسط مگی استیبر (MAGGIE STEBER)، مجموعه تصاویر نشنال جئوگرافیک

مگی استیبر که در حدود ۷۰ کشور در سراسر جهان کار کرده است، استعداد خاصی در ثبت تصاویر دارد، مانند عکسی که این داستان با آن شروع می شود، که «ترکیبی فوق العاده از زیبایی و تراژدی، نرم و خشن… تیره و فراموش نشدنی» است، به گفته جودی کاب (Jodi Cobb) : «ما می توانیم به سرعت آن را در ذهنمان تصور کنیم. ما نیازی به دوباره دیدن آن نداریم تا تأثیر آن را احساس کنیم.»

نیکول سوبکی (Nichole Sobecki)، عکاس و فیلم ساز مستقر در نایروبی، کنیا، در مورد کارهای مگی استیبر می گوید: «این پرتره از کِیتی (Katie) با پدر و مادرش، راب و آلزیا، می تواند من را به اشک بیاندازد و همیشه به من یادآوری می کند که چگونه درد، تعهد و عشق به شکل پیچیده ای در تجربه انسانی با هم تنیده شده اند.» درباره تصاویر مگی استیبر در عکس های کیتی، سوبکی (Sobecki) می گوید: «تصاویر مگی استیبر نور می دهند، اما به نظر می رسد که این درخشندگی از یک آگاهی عمیق از تاریکی که درست در آن سوی آن است، ناشی می شود.» سوبکی اضافه کرد که تمایل استیبر برای غیرمستقیم معطوف کردن دوربین به سمت خود با پروژه هایی مانند پروژه زیر «نیاز به شجاعت زیادی دارد تا به درون خود نگاه کنیم و درهای زیرزمین و اتاق زیر شیروانی درون خود را باز کنیم، اما این کار می تواند یک آموزگار عمیق باشد.»

عبارت «غیرمستقیم معطوف کردن دوربین به سمت خود» به این موضوع اشاره دارد که عکاس به جای اینکه فقط سوژه های بیرونی را به تصویر بکشد، از طریق پروژه ها و تصاویرش به بررسی و نشان دادن جنبه های درونی و شخصی خود می پردازد. این کار ممکن است شامل بازتاب های شخصی، تجربیات زندگی، یا احساسات و افکار عمیق او باشد. به عبارت دیگر، او با استفاده از دوربین به شکلی خودنگرانه به درون خود می نگرد و این تجربه های درونی را از طریق عکس هایش به دیگران منتقل می کند.

عکس ها از مگی استیبر

کارلا گاشت (Karla Gachet)، متولد کیتو، اکوادور و ساکن لس آنجلس، می گوید که استیبر بسیاری از عکاسان زن را تحسین می کند، از جمله کسانی که راه را برای نسل جدید هموار کردند، اما کلماتی که استیبر سال ها پیش در یک کارگاه به اشتراک گذاشت همچنان در ذهنش مانده است: «اگر می خواهید یک عکاس خوب باشید، زیاد بخوانید، زیاد فیلم ببینید، سفر کنید… فقط به عکس ها نگاه نکنید. برای اینکه یک عکاس خوب باشید، باید انسان متفاوت و جالبی باشید.»

گاشت می گوید: «من فکر می کنم که این در عکاسی و شخصیت او مشخص است. کار او درباره باغ مخفی لیلی لاپالما (Secret Garden of Lily LaPalma) [مجموعه ای از تصاویری که قصد دارد احساسات شخصی پنهان را نمایان کند] بسیار اصیل بود و مرزهای شخصی او را گسترش داد.»

عکس توسط اِو گِنیا آربوگایِوا (EVGENIA ARBUGAEVA)، مجموعه تصاویر نشنال جئوگرافیک

استیبر برای نام بردن از تنها یک عکاس زن که کارهایش را تحسین می کند، دچار مشکل شد: «این مانند پرسیدن این است که کدامیک از خواهرانت را بیشتر دوست داری… تعداد بسیار زیادی وجود دارند.» با این حال، مجبور به انتخاب یکی شد، او تصاویر اوگنیا آربوگایوا را به عنوان «عکس هایی که روح انگیز و نقاشانه هستند» توصیف کرد.

استیبر می گوید: «کارهای او دارای یک ظرافت خاص است. بارها و بارها برای الهام گرفتن به عکس هایش باز می گردم. او در هر کجا که می رود، زیبایی را پیدا می کند، یک نوع زیبایی ظریفی که می تواند چند سیب پیچیده شده در یک کاغذ روزنامه را شگفت انگیز جلوه دهد.»

عکس توسط اِو گِنیا آربوگایِوا (EVGENIA ARBUGAEVA)، مجموعه تصاویر نشنال جئوگرافیک

رعنا افندی (Rena Effendi)، عکاس آذربایجانی که کارهایش بر محیط زیست، جامعه پس از جنگ و نابرابری اجتماعی تمرکز دارد، می گوید که عکس های آربوگایوا «از واقعیت فراتر می روند و من را به قلمرو دیگری می برند، به دنیای جادو و افسانه ها درباره مکان های دورافتاده و منزوی. من مجذوب شخصیت های تنها و مرموز در داستان های او هستم، چه یک شکارچی پروانه در اندونزی باشد و چه یک هواشناس در قطب شمال.»

افندی می گوید: «عکس های او بسیار صمیمی هستند. گویی او آرام در اتاق نشسته و نگاه می کند و تقریباً افکار قهرمانانش را می خواند..»

بثانی مولنکوف (Bethany Mollenkof)، عکاس مستند و فیلم ساز مستقر در لس  آنجلس، می گوید که استفانی می-لینگ (Stephanie Mei-Ling) «چنان حضور آرام و متفکری به پرتره های خود می بخشد که بیننده را وادار به مکث و درک اثر می کند.»

مولنکوف می گوید: «استفانی تصاویری ایجاد می کند که مانند اشیاء باستانی به نظر می رسند، تصاویر دقیق و مهمی که می توانیم سال ها از آن ها درس بگیریم.»

عکس از هانا ریس مورالس (HANNAH REYES MORALES)، مجموعه تصاویر نشنال جئوگرافیک

اریکا لارسن (Erika Larsen)، [یک عکاس و داستان‌گوی چند رشته‌ای که برای مقالاتش شناخته شده است و فرهنگ‌هایی را که با طبیعت ارتباطات نزدیکی دارند، مستند می‌کند،] می‌گوید: «هانا ریس مورالس یکی از زنانی است که به طور مداوم ثابت می‌کند که تمام محدودیت‌های ممکن را بازتعریف خواهد کرد. او حساس، مصمم، کنجکاو، باهوش، بی‌باک است و واقعاً نمی‌توان او را در قالبی قرار داد یا تعریف کرد… تصاویر او به تغییر دیدگاه‌های بشری ادامه خواهند داد.»

«داستان او، «لالایی‌های زنده» (Living Lullabies)، برای من بسیار تأثیرگذار است زیرا این توانایی را دارد که به ما یادآوری کند، همه ما در یک زمانی کودکانی بوده‌ایم که می‌توانستیم چشمانمان را ببندیم و رویاپردازی کنیم.»

خلود عید (Kholood Eid)، عکاس مستند و فیلم‌ساز ساکن نیویورک می‌گوید: «هر تصویری که او خلق می‌کند، سرشار از توجه و لطافتی است که نشان دهنده همدلی است. او هر موقعیتی را با نهایت دقت و توجه مدیریت می‌کند و شما را شگفت‌زده می‌کند که چقدر برای کسانی که در مقابل دوربینش قرار دارند، ارزش قائل است.»

عکس از آندریا بروس (ANDREA BRUCE)

کیانا حایری، عکاس ایرانی-کانادایی که سال‌ها در افغانستان زندگی کرده است، می‌گوید همیشه به آندریا بروس احترام گذاشته است. «کارهای او همیشه زیبا، بافکر، حساس و با احترام به موضوعاتش بوده است… یکی از عکس‌هایی که همیشه در ذهن من باقی مانده، عکس او از سوریه است… نورپردازی و حالت آن عکس، جلوه‌ای روحانی به آن داده بود.»

جنیفر هِیز (Jennifer Hayes) که یک عکاس است، از کارهای مداوم آندریا بروس در زمینه بررسی دموکراسی در آمریکا به عنوان یک الهام‌بخش یاد می‌کند.«آندریا از هر پیکسل استفاده می‌کند تا نشان دهد که ما با وجود تفاوت‌هایمان چقدر شبیه هم هستیم… از ارتباطات ما استفاده می‌کند نه از شکاف فرهنگی»، هیز می‌گوید. «او روی انسانیت سرمایه‌گذاری می‌کند.

عکس‌‌ از دانیِلا زالکمن (DANIELLA ZALCMAN)

یاگازی امِزی (Yagazie Emezi) هنرمند نیجریه‌ای و عکاس خبری خودآموخته که در لاگوس، نیجریه ساکن است، می‌گوید که دیدگاه دانیِلا زالکمن «بر پایه مهربانی و سخاوت بنا شده است، که به همه کارهای او جهت می‌دهد… او با شیوه‌ای بسیار هدفمند، اما در عین حال با ملایمت و با احترام به موضوعات پیرامونش رفتار می‌کند.»

ریز مورالس (Reyes Morales) می‌گوید: «وقتی این تصاویر را می‌بینم، به یاد می‌آورم که چقدر تجربیات ما چندلایه‌ هستند و چقدر در عمق، چیزهایی موجود هستند، این تصویر همچنین آشنایی ما با نمادها را معکوس می‌کند که به جای تأیید کلیشه‌ها، ما را به پرسش‌هایی درباره این مرد و تجربیاتش دعوت می‌کند. من هنوز نمی‌توانم تصمیم بگیرم که آیا این مرد این نمادها را شکل می‌دهد، یا اینکه توسط آنها پنهان شده است.»

امی ویتال (Ami Vitale)، عکاس، نویسنده و فیلمساز نشنال جئوگرافیک می‌گوید: «نام بردن از یک نفر غیرممکن است زیرا بسیاری از این زنان به من الهام بخشیده‌اند… مگی استبر، لین جانسون، ملیسا فارلو، آنی گریفیث، جودی کوب، جنیفر هیز، لینسی آداریو، استفانی سینکلر، آندریا بروس و بسیاری از نسل بعدی داستان‌نویسان، زنانی هستند که من آنها را تحسین می کنم.»

امی ویتال می‌گوید: «آنچه که در همه آن‌ها مشترک می‌باشد، همدردی و همدلی است، اگرچه کار آن‌ها بی‌نظیر است، اما چیزی که بیشتر از همه درباره این زنان دوست دارم، تعهد آنها نه تنها برای گرفتن تصاویر قدرتمند است، بلکه برای استفاده از موقعیت خود برای ایجاد تغییر واقعی در جهان است. تصاویرشان امید و نور به این دنیا می‌آورند و منبعی دائمی از الهام هستند.»

منبع : nationalgeographic.com