آن شور به خیانت / بلا ایزابل آخمادولینا / برگردان: شاپور احمدی

آن شور به خیانت

 بلا ایزابل آخمادولینا

برگردان شاپور احمدی

چه سالیانی از میان همین خیابان خودمان

صدای آن گامها به گوشم رسیده است- از دوستانی که رخت برمی‌بندند.

و تاریکی در آن سوی پنجره‌ام شادکامی را می‌رانَد

تا بر هر عزیمت گرانبار  گواهی دهد.

***

۵دوستانم کار و بارشان را سامان نمی‌دهند،

از منزلشان نه آهنگی بلند می‌شود، نه آوازی،

فقط دسته‌ای هست از دختران معمول دگا

با پرهای نیلی، که بشره‌‌ی خود را ورانداز می‌کنند.

***

هر چه بتوانم انجام می‌دهم، هر چه بتوانم انجام می‌دهم، نمی‌گذارم هراستان

۱۰امشب، شما بیچارگان را برخیزاند.

آن شور به خیانت، بسی سحرآمیز،

آی دوستان من، دیده‌تان را دارد تار می‌کند.

***

این است سرشت سخت تو، ای عزلت، همچون

پرگاری آهنین می‌درخشی؛ چه سرد

۱۵اکنون پره‌هایت را در اطرافم می‌بندی

بی‌اعتنا به اعتراضهای بی‌فایده‌‌ام.

***

مهمانم کن، و آنگاه، پاداشی ارزانی‌ام دار، چون

مرا تو آفریده‌ای، و تسلی می‌دهم خود را

با نوازشهایت؛ بگذار بیارامم در برابرت

۲۰و خود را در آبیِ کمرنگِ ژاله‌ات بشویم.

***

در جنگلت، بر سرپنجه‌ام، وادارم کن

به کاکل افتاده‌ی یکی چهره‌ی پالوده برسم در

شاخ و برگت، و برآوری برگها را بر رخسارم

آن گونه که احساس کنم- پرت افتادن خود موهبتی است.

***

۲۵عطایم کن آرامش کتابخانه‌هایت را،

نواهای سنگین در تالارهای موسیقی را؛

نیروی خرد- به این شیوه فراموش می‌کنیم

کسانی را که مرده‌اند یا هنوز زنده‌اند.

***

این سان باید خردمندی و اندوه را با هم بیاموزم،

۳۰و همه چیز معنای پنهانشان را واگذار خواهند کرد؛

حتی طبیعت خمیده بر شانه‌ام

شاید رازهای کودکانه‌اش را بر من فاش سازد.

***

اما فراسوی همه‌ی ظلمت، اشکها، و

فراموشیِ آنچه برای همیشه از دست رفته است،

۳۵سیمای نازنین دوستانم اندکی

آشکار خواهد شد، پیش از وَرپریدنشان.

«تنها یک دلیل پسندیده برای سرودن شعر می‌شناسم- نمی‌توانید بدون آن دست به کاری بزنید،» بلا ایزابل آخمادولینا سال ۱۹۷۷ در مصاحبه‌ای هنگام نخستین دیدارش از جهان غرب چنین گفت. «وقتی جوانی جلو آمد و از من پرسید، «آیا من خواه ناخواه شعر بنویسم یا نه؟» بدو پاسخ دادم، «اگر راهی داری، ننویس.»