دو رفیق کوهستان
فخرالدین احمدی سوادکوهی
صدای خفه ای شنید. گوش تیز کرد. احساس می کرد صدایی از دور دست ها می آ ید. صدایی که وحشت به دلش می ریخت. راه که افتاد دوباره شنید و شک کرد نکند کسی زاغ آن ها را می زند؟ یا رفقای خودشان باشند؟ انگار چیزی، شبحی، جنی روی سنگ ریزه ها به آرامی قدم بر می داشت:
-صدایی نشنیدی ؟
– صدا ؟ صدا ی چی؟ نه بابا، خیالاتی شدی لابد
– بارم را بکش بالاتر لامصب. از کولم داره می افته
-صبر کن محکم تر ببندمش. مال خودم از تو بدتره
هر دو ایستادند. با بارِ روی دوشش دور زد و طناب را محکم تر دور یخچال و کمر و شانه های پت و پهن اش بست:
-محکم گره بزن
-باشه کاکا
طناب را محکم به کمرش گره زد و به شانه هاش کوبید. شانه هایی که یک دم استراحت نکردند و از بچگی زیر فشار کار بودند. هر دو راه افتادند. راه پر از سنگلاخ بود و ناهموار. مجبور بودند آهسته قدم بردارند. هوا داشت تاریک می شد. گرگ و میش بود و نم باد خنک ی می وزید. دو روز تو راه بودند و امشب دیگر می رسیدند. کوهستان را مثل کف دست می شناختند. خلیل صدایش را رها کرد و زد زیر آواز. صدایش سوز داشت. غم غریبی توی صدایش بود. فواد گوش می داد. صدا او را برد به خانه و زندگی اش. چند روز شده زن و بچه هایش را ندید. مخصوصا پسرش سیروان. ای شیطان. دیوار صاف را بالا می رفت و مردیکه ی شیرین زبان. خنده اش گرفت از این فکر. لبخند زد. خلیل دم گرمی داشت. می خواند. یک ترانه ی وطنی می خواند. صدایش تو تاریکی کوهستان می پیچید. فواد یاد اسباب بازی افتاد که رو دوش اش بود. برای سیروان خرید و یک عروسک هم برای دخترش ماهرو. عشق می کرد یاد اسباب بازی می افتاد.خلیل انگار نه انگار باری به این سنگینی روی دوشش است. فواد یخچال کول کرده بود و خلیل اجاق گاز. تا نیمه های شب باید می رسیدند. هر دو ایستادند تا نفسی تازه کنند. عرق کرده بودند و کمرشان تیر می کشید. سکوت، کوهستان را پر کرد. مثل تاریکی که کوه را قورت می داد. فواد گوش تیز کرد:
-شنیدی کاکا؟
خلیل به اطراف نگاه کرد:
-زده به سرت باباجان. صدایی نمیاد
– چرا، صدای سنگ ریزه میاد جان تو
خلیل گوش تیز کرد و لب گزید و سری تکان داد:
-هیچ خبری نیست
فواد سعی کرد دل قرص باشد و آرامش خودش را حفظ کند و رو کرد به خلیل :
-کاک خلیل ، اسباب بازی سیروان قشنگ بود، نه؟!
-آره پدرسوخته ی شیطان. چموشیه به جان تو کاکا
هر دو خندیدند و خلیل سوت زد. صدای سوت پیچید:
-بریم داره د یر می شه
حرکت کردند. راه مالرو بود و خلیل جلو می رفت و فواد پشت سرش. تو لاک خودش بود. اما فواد یک جورایی بود. نگران سیروان بود؟! دلتنگ شده بود؟! از کجا بداند. فقط حال خوبی نداشت. خلیل چراغ قوه را از پر کمرش در آورد و روشن کرد. نور پهن شده بود رو زمین و پشت سر هم قدم بر می داشتند. تار یکی کوهستان را یک جا قورت داده بود. خلیل سرفه ی خشکی کرد :
-چیزی نمانده. پیرم در آمد بی پدر
– اینم شد زندگی کاک خلیل، صد رحمت به سگ
– همینه کاک فواد. تف به زندگی
-صدایی میاد کاکا
-ای بابا . تو ما رو دق انداختی کاکا. از خستگیه. راه بیا بابا زودتر برسیم اسباب بازی را بدی به شیطان. سیروان پدرسوخته
فواد خندید و عاشق سیروان بود. دوست اش داشت. چند روزی شده بچه را بغل نکرد. تا برسد یخچال را می گذارد زمین و تو حیاط داد می زند سیروان و بغل باز می کند و لب غنچه ای او را می بوسد که یکهو، صدای شلیکی سکوت کوهستان را خراش داد. خلیل رنگش پرید و چرخید و نور انداخت طرف فواد:
-فواااااد!
نعره ی بلندی کشید که در سرتاسر کوهستان پیچید :
-چی شده؟! کی بود؟!؟ فوااااااد کاک فواااااااد
دید فواد کمرش تا شده و دستش رو شکمش است. به هم نگاهی کردند و فواد رو جفت زانو نشست روی سنگلاخ. خون از دهنش بیرون زد. دوباره نعره کشید و صداش تو تاریکی کوهستان موج انداخت. با دلشوره و استرس ، سریع نشست. بارِ روی دوشش را گذاشت زمین و دوید طرف فواد و طناب را باز کرد و یخچال را از دوشش جدا کرد:
-کاک فواد ، خوبی، آخ آخ نامردا نامردا
یکهو عربده کشید:
-نامرداااااا. نامرداااااااااا واسه یه لقمه نونه ، نون نون نون
نون نون نون نون. صدا پیچیده بود:
-چیزی نیست ، من اینجام کاکا
مانده بود چه کار کند. دست و دلش می لرزید. بغض کرد. سعی کرد قورتش بدهد. زور زد ولی نشد و داشت خفه اش می کرد. فواد را آرام خواباند که خرخر می کرد و خون بالا می آورد و بدنش سرد می شد. چنگ زد کف دست های خلیل و زور زد چیزی بگوید:
-کاکا اسباب . . بازی . سیر. . . وووان
که دوباره صدای شلیک آمد و خلیل نعره ی بلندی کشید و افتاد کنار فواد و هر دو به هم زل زدند و چند قطره اشک از گوشه چشم اشان چکه کرد . . .
