نگاهی انتقادی به رمان پنهان در تاریکی نوشته فرزانه کرم پور، آسیه مشکی و حامد معصومی
علی عظیمی نژادان
سال گذشته رمانی باعنوان«پنهان در تاریکی»در ۲۴۰ صفحه توسط نشرهیلا منتشرشد.این رمان سومین اثری است که با هدایت خانم فرزانه کرم پور و با همکاری دو یا سه نویسنده نوشته می شود.نخستین اثری که به این صورت نوشته شد«علایم حیاتی یک زن» نام داشت که برای نخستین بار در نیمه دوم سال ۱۳۸۹ و با همکاری لادن نیکنام و مهناز رونقی منتشرشد و دومین اثر،«این خانه پلاک ندارد» نام داشت با همکاری لادن نیکنام که در سال ۱۳۹۳ برای اولین بار انتشار پیدا کرد و در نهایت «کتاب پنهان در تاریکی» که حدود یک ماه و نیم پیش با همکاری آسیه مشکی و حامد معصومی منتشر شد.این رمان همانند رمان «این خانه…» اثری است که درچارچوب مکتب رئالیسم کلاسیک نوشته شده است و در ژانر جنایی و پلیسی می گنجد.در سالیان اخیر کم و بیش برخی از نویسندگان ایرانی به انحای مختلف به نوشتن آثاری در چارچوب این ژانر توجه نشان داده اند از کاوه میرعباسی گرفته که در رمان سین مثل سودابه(نشر افق- ۱۳۹۳) با نگاهی به شاهنامه فردوسی یک اثرعاشقانه عامه پسند پلیسی را خلق کرد تا مهدی میرمطهر که با نوشتن رمان حرفه خرابکار(نشر افق-۱۳۹۳) و با بهره گیری از نمونه های مشابه در جهان داستانی غرب اثری پلیسی و معمایی و با مایه هایی از طنز را نوشت.از نمونه های دیگر اینگونه داستان ها در سالیان اخیر می توانیم به رمان «زنی با سنجاق مرواری نشان» نوشته رضیه انصاری اشاره کنیم که در اواخر سال ۱۳۹۵ توسط نشر چشمه انتشار یافت.این داستان نیز از ماجرایی جنایی در اوایل قرن چهاردهم خورشیدی و مدتی پیش از به سلطنت رسیدن رضا خان حکایت دارد.همچنین می توانیم به رمان «قتل در رود پشت» مسعود بطحایی اشاره کنیم که در سال گذشته توسط نشر آقاپور منتشر شد و رمانی به نام یک پرونده کهن نوشته رضا جولایی که به قضیه قتل محمد مسعود درسال ۱۳۲۶ می پردازد.البته در قسمت هایی از برخی رمان های دیگر سالهای گذشته نیز مساله قتل و جنایت به صورت امری فرعی و نه محوری مطرح شده است که در نوع خود حایز اهمیت هستند که از مهمترین آنها می توانیم به رمان «من از گورانی ها می ترسم» بلقیس سلیمانی اشاره کنیم که در اواخر سال ۱۳۹۳ منتشر شد.از این مثال ها که بگذریم به نظر می رسد که با در نظر گرفتن سال انتشار این کتاب ها کماکان رمان «فیل در تاریکی» نوشته قاسم هاشمی نژاد که برای نخستین بار در سال ۱۳۵۷ منتشر شد مهمترین رمان پلیسی در تاریخ داستان نویسی ایران محسوب می شود که نویسنده در این اثر با تلفیق مناسبی میان عناصری از ادبیات مدرن و عامه پسند موفق شده است که در مجموع رمانی جذاب،پرتعلیق ودرعین حال خوش ساخت بنویسد و البته در اینجا باید به رمان «با نوشته کشتن» نوشته محمد علی سجادی نیز اشاره کرد که وی در این داستان با استفاده از تکنیکهای نوین ادبی و زاویه دید اول شخص ماجرای زندگی یک نویسنده داستان های جنایی-پلیسی را با برشی از زندگی یکی از شخصیت های داستان های این نویسنده(سرهنگ معتمدی) پیوند می زند و یک فضای خاص پست مدرنیستی را ایجاد می کند.اما در کل برای تجزیه و تحلیل و بررسی اینکه این آثار و نوشته های مشابه تا چه اندازه تقلیدی وحاصل گرته برداری از رمان های مشابه در جهان داستانی غرب اند و تا چه اندازه خلاقانه و برگرفته از فضای اجتماعی و فرهنگی ایران هستند و دریافتن اینکه پرداخت شخصیت ها در این داستان ها تا چه اندازه دقیق و حرفه ای انجام شده است فرصت و مجال دیگری را می طلبد.اما رمان «پنهان در تاریکی» دارای سی و چهار فصل و سه راوی مختلف است که هر فصل توسط یکی از این راویها روایت می شود.راویان عبارتند از:مهندس مهرانگیز فرزام،بهرام و بیتا فرزندان ۲۹ و۲۵ ساله مهرانگیز فرزام و حمید کامیاب.موضوع اصلی داستان درباره جریان قتل حمید کامیاب (وکیل امورجنایی) است که به صورت مرموزی در جاده ای اطراف رشت کشته شده است.این موضوع ازهمان صفحات اول داستان توسط مهرانگیز روایت می شود و کل رمان بر محور کشف این حادثه و معما دور می زند.در واقع فصل اول این رمان با تماس تلفنی یکی از افسران پلیس راه رشت با مهندس فرزام و اعلام خبر تصادف همسرش در حوالی نصف شب آغاز می شود و این پلیس ازمهرانگیز می خواهد که فورا خودش را به پاسگاه رشت برساند و به دنبال آن،مهرانگیز خودش را سراسیمه و با آژانس به محل حادثه می رساند و جسد همسرش را که به صورت فجیعی کشته شده است ملاحظه می کند. این رمان در اصول،رمانی حادثه محور،رویداد محور و معمایی است که با زبانی ساده و روان نوشته شده است و با آنکه داستان از طریق ۳ راوی اول شخص روایت می شود اما با خواندن این داستان متوجه می شویم که استفاده از این زاویه دید برای چنین اثری تصنعی است و کارکرد چندانی ندارد و شاید خانم کرم پور برای توجیه پروژه خود در نگارش کارهای مشترک ۲ یا سه نفره استفاده از چنین زاویه دیدی را به گروه پیشنهاد داده است. چرا که ساختار کلی این داستان در چارچوب مکتب رئالیسم کلاسیک نوشته شده است و اساسا درمورد هیچ یک از شخصیت های این داستان شخصیت پردازی دقیقی انجام نشده است و می توان گفت که ما اساسا در این رمان(مانند دیگر کارهای پیشین نویسنده) با تیپ سازی به جای شخصیت پردازی مواجه هستیم.به همین دلیل منطقی تر بود که این داستان با زاویه دید سوم شخص روایت شود.به عبارت دیگر هیچ یک از کنش گران و شخصیت های اصلی این داستان دارای دغدغه ها و ارزیابی های شخصی از مسایل بیرونی نیستند و فاقد هرگونه اعتراف و دیدگاههای فردی هستند به همین دلیل در این رمان با وجود داشتن سه راوی مختلف عملا تک صدایی حاکم است. از سویی دیگر استفاده از راوی اول شخص می توانست پتانسیل زیادی را در اختیار مولفان قرار دهد به این صورت که هر شخصیت می توانست نظر شخصی خود را اعم از شک ها،تردیدها و خط کشی های خانوادگی در داستان برای ما فاش سازد ومناسبات خانوادگی و میزان دخالت یا رنج آنها بخاطر قتل پدر خانواده را به ما نشان دهد. این رمان به عبارتی در ادامه داستان های کلاسیک جنایی ماجرا محور نظیر داستان های مختلف«آگاتا کریستی»،«آرتورکانن دویل»(خالق شرلوک هلمز)،«آوستین فریمن» و«بنتلی» قرارمی گیرد و نه در ادامه داستان های مدرن تری که در چارچوب این ژانر نوشته شده اند مانند آثاری چون:«معمای آقای ریپلی» و «بیگانگان در ترن» از نوشته های خانم پاتریشیا های اسمیت،«شاهین مالت» داشیل همت«محله چینی ها» رابرت تاون و «قول» فردریش دورنمات،«آنها به اسب شلیک می کنند»هوراس مک کوی و حتی کارهای مختلف ریموند چندلر(خالق شخصیت معروف فیلیپ مارلو) مانند بانوی دریاچه.اگرچه به نظر میرسد که این رمان همانند داستان پیشین فرزانه کرم پور و لادن نیکنام یعنی «این خانه پلاک ندارد» نیم نگاهی به برخی سریال های پلیسی و معمایی اروپایی و آمریکایی و حتی ترکی نیز داشته است.باید توجه داشت که دوران اعتلای رمان های پلیسی کلاسیک در جهان ادبیاتغرب ازهمان اوایل دهه ۱۹۲۰ میلادی دیگر به سر آمد و از همان زمان بسیاری از پیشکسوتان وچهره های برجسته دوران طلایی این گونه رمان ها به بن بست رسیدن و ضرورت دگرگونیدرژانر پلیسی کلاسیک را گوشزد کرده بودند به عنوان مثال آنتونی برکلی در همان دوران معتقد بود که برای آنکه رمان پلیسی جذابیت و کششی فراتر از رازگشایی صرف و لذت ناشی از حل معما را داشته باشد،پیشنهاد کرد که «روابط عاطفی و روانی»جایگزین «روابط ریاضی شوند» تا رمان، صرفا به صورت شرح یک صورت مساله و پاسخ آن تبدیل نشود بلکه واقعیتی انسانی را روایت کند.در واقع می توان گفت که اگر در داستان های پلیسی کلاسیک،معما وحل آن،نقشی اساسی ایفا می کنند اما در رمان های پلیسی مدرن تر تلاش برای حل معما صرفا دست آویزی است برای خلق شخصیت های به یاد ماندنی،ایده های هستی شناسانه و عمیق بشری،وقایع تاثیر گذار و در نهایت حوادث هیجان آور.به عنوان مثال دررمانی مانند شاهین مالت نوشته داشیل همت (که جان هیوستون بر اساس آن فیلمی در سال ۱۹۴۱ ساخت)آنچه که محور و اساس داستان را تشکیل می دهد دورویی و خود خواهی برخی از شخصیت های داستان و فضای اضطراب انگیز آن است نه الزاما ماجراهای بیرونی و تلاش برای حل معمای قتل.همچنانکه تعلیق حوادث این داستان نه از طریق مخاطرات فیزیکی که از تنش های حاصله از دورویی و حیله های روانی آدم های قصه سرچشمه می گیرد.یا فرضا در داستان محله چینی ها ما با فضایی راز آلود،پر از سوء تفاهم و پنهان کاری مواجه هستیم و آنچه که در این داستان اهمیت دارد پرداخت دقیق و حساب شده شخصیت هایی است که در پس چهره و اعمالشان واقعیت های دیگری جز آنچه می بینیم نهفته است و همچنین فضای عمیق شرارت بار یک محیط محدود که در واقع نمادی است از فضای غالب و مسلط شر بر جهان که هیچ کس را یارای مقابله با آن نیست.بهرحال به قول ریموند چندلر:«پیرنگ داستان به غیر از عامل معما،باید از کشش دراماتیک و محتوای غنی انسانی برخوردار باشد و این چیزی است که باعث می شود تا رمان های پلیسی خوب را به دفعات بخوانند،حال آنکه اگر ارزش اثر به جنبه معمایی آن محدود شود خواندن دومی در کار نخواهد بود» و یا به قول فیلیپ وان دورن استرن در مقاله «قضیه جسدی در بن بست»:«امروز ضرورت اصلی رمان معمایی،نوآوری درابزار نیست بلکه نوآوری در نگرش است… نویسندگان داستان های معمایی باید کمتر در فکر مرگ باشند و بیشتر درباره زندگی بیاموزند و بیش از آنکه به نحوه مردن آدم ها بیندیشند،درباره چگونگی تفکر،احساس و کردارشان کاوش کنند»بهرحال از این نکته ها که بگذریم مهمترین نقطعه ضعفی که در رمان «پنهان در تاریکی» به چشم می خورد باورپذیرنبودن شخصیت ها و بسیاری ازعملکردهایشان، غیر منطقی بودن روابط میان افراد و بعضی حوادث و رویدادهایی است که در پیشبرد داستان چندان نقشی ندارند و در هرفصل نمونه های از آنها را می توان ملاحظه کرد.به عنوان مثال چون در این داستان شخصیتی در نقش کارگاه خصوصی-که علاوه بر پلیس اداره آگاهی پیگیر ماجرای قتل باشد-وجود ندارد عملا بهرام و تا اندازه ای بیتا در نقش کارگاه ظاهر می شوند و در بسیاری از مواقع مجبور می شوند کارهای مرتبط با بازجویی و بازپرسی از افراد را انجام دهند که به نظر منطقی نمی آید و در بسیاری از مواقع این کارها می تواند حتی تبعات جانی هم داشته باشد و در برخی مواقع نیز نویسندگان برای ایجاد هیجان کاذب و بعضا پر کردن حوادث متعدد (جهت جبران کمبود در عرصه شخصیت پردازی) منطق روایی داستان را فراموش می کنند و این هم می تواند ناشی از به هم خوردن انسجام داستان در اثر برخورد ذهنیت های متعدد در خلق اثر باشد که عملا به آنارشی منجر می شود.به عنوان مثال در فصل ۲۳ ام کتاب وقتی سرایدار یا نگهبان منزل پدری بهرام در لاهیجان با او تماس می گیرد تا واقعه دزدی کردن از منزل پدری اش را به او اطلاع دهد.بهرام سراسیمه می خواهد از محل کارش خود را با سرعت از تهران به لاهیجان برساند و بدون هیچ منطقی به جای اینکه سفرش را از مسیر جاده رشت طی کند به جاده چالوس می رود و در این مسیر است که پی می برد یک اتومبیل او را تعقیب می کند و یک تصادف شدیدی نیز برای او در این مسیر رخ می دهد و چون از اساس رفتن به جاده چالوس برای رسیدن به لاهیجان اشتباه بوده نویسندگان برای توجیه چنین رویدادی مجبور می شوند که ادامه داستان را چنین طراحی کنند که او به دلیل کار نیمه تمامی که در زمینه ساخت و ساز خانه ای ویلایی در کلاردشت دارد پیش ازرفتن به لاهیجان و پس از تعمیر اتومبیل به این شهر برود.در داستان از قول مهرانگیز اینگونه بیان می شود که عملا از زمان ۳-۲ سالگی دخترش بیتا دیگر هیچگونه رابطه عاطفی و فیزیکی با همسرش نداشته است چرا که همسر مقتولش(حمید کامیاب) فردی زن باره و گریزان از خانواده بوده و اساسا ازدواجش را با مهرانگیز اشتباه می دانسته است به همین دلیل حمید از یک دوره ای به بعد یا بسیار دیر به خانه می آمده و شب ها را در اطاق میهمانی و بر روی مبل می خوابیده؛دایم به سفرهای گوناگون می رفته و حدود یک سال پیش از قتلشهم دفتر و خانه ای در لاهیجان می خرد و در آنجا زندگی می کرده است.با چنین توضیحات و توصیفات،شخصیت چنین زنی که با چنین همسری زندگی می کند نمی تواند تا این اندازه خونسرد و منطقی باشد که تمام کارهایش را بدون هرگونه تنش و تماما از روی اصول عقلانی انجام دهد و رفتارش با اطرافیانش(از جمله پسر و دخترش)آن قدر مهربانانه،عاطفی و منطقی باشد به طوری که کوچکترین اختلاف و تنشی هم(که لازمه طبیعی اختلاف نسل هاست) با یکدیگر نداشته باشند.آن هم با توجه به اینکه این زن با پذیرش کامل شرایط مرد نه به فکر طلاق از همسرش می افتد و نه به سبک و سیاق بسیاری از زنان طبقه متوسط شهری در پی رابطه عاطفی دیگری است.چنین زنی از منظر منطق روان شناسی برای مقابله با بحران زندگی اش باید حداقلی از خشم،اضطراب و افسردگی را داشته باشد و رفتارش با اطرافیان خود معمولا با رگه هایی از اختلالات وسواسی،پارانویایی و رفتارهای اقتدارطلبانه و کنترل کننده توام است.اما چون گویی قرار است که شخصیت زن در این داستان به صورت الهه از خودگذشتگی و مادر حمایت گر و فرد مستقل رقابت جوی بی عیب جلوه کند و مرد داستان هم در ظاهر فردی بی قید وزن باره و بی مسئولیت و بی منطق نشان داده شود عملا ما با یک نگرش دوگانه گرای اهورمزدا-اهریمنی در داستان روبرو هستیم.در ضمن باید توجه داشت که وقتی در یک خانواده طلاق عاطفی میان زن و مرد اتفاق می افتد تبعات آن تنها به این دو محدود نمی شود بلکه بر کل خانواده تاثیرات جدی می گذارد اما ما در این داستان چنین تاثیر و بحرانی را بر رفتارهای دختر و پسر داستان ملاحظه نمی کنیم.اساسا شاید به دلیل همین خط کشی دوگانه ای که از همان ابتدای داستان میان شخصیت مرد و زن به چشم می خورد بسیاری از مخاطبان انگیزه لازم را برای کشف راز قتل حمید کامیاب از دست می دهند و حتی دریافتن اینکه به احتمال زیاد مهرانگیز فرزام یکی از تحریک کنندگان به قتل همسرش بوده است چندان بر جذابیت کار نمی افزاید چون به اندازه کافی در این داستان شخصیت مرد،بی منطق و غیر اخلاقی توصیف شده است.درعین حال کشف مهرانگیز مبنی بر اینکه همسرش برخلاف ظاهر دون ژوانی اش اساسا نا توانی جنسی داشته و تمامی آن روابط ظاهری اش با زنان مختلف سرپوشی بر این ناتوانی بوده است نه تنها کمکی به منطق روایی و انسجام داستان نمی کند بلکه بر ضعف های این رمان می افزاید.چرا که صرف نظر از این نمایش و رفتار دور از ذهن و غیر کارشناسانهای که نویسندگان برای شخصیت مرد داستان طراحی کرده اند،نفس خودِ نوشتن یادداشت های روزانه توسط کاراکتری که تا پیش از این مردی بسیار عیاش و درگیر مسایل روزمره و اقتصادی متعارف توصیف می شد و حتی به شدت مخالف علایق روشنفکری همسر و فرزندانش است اصولا غیر قابل باور تلقی می شود. مضاف بر اینکه مردان علاقمند به یادداشت نویسی به ندرت درباره مسایل بسیار شخصی خود مطالبی می نویسند چه برسد به نوشتن مطالبی چنین خصوصی که برای عموم مردان جنبه حیثیتی دارد.بهرحال نویسندگان این اثر اگر می خواستند که برای توجیه چنین رابطه زناشویی سادومازوخیستی روایت داستانی جدی تر و قابل قبول تری را پی ریزی کنند می بایست روی پرداخت شخصیت های این داستان و کنش های آنها وقت زیاد و مطالعات روان شناسانه گسترده ای را انجام می دادند ولی با توجه به اینکه مطابق گفته خود خانم کرم پور ایشان دغدغه ای برای شخصیت پردازی ندارند نمی شود از ایشان و همکارانش چنین توقعی داشت اما بهرحال نتیجه کار همین عدم انسجام شخصیت ها و ساختن تیپ های کلیشه ای از افراد مختلف در این رمان است.در این داستان همانگونه که شخصیت مرد داستان به صورت کلیشه ای توصیف شده است ونمایش ظاهری دون ژوانی و کاراکتر بازاری اش بسیار تصنعی پرداخت شده است.پزهای روشنفکری وشخصیت سردمزاج و مردانه مهرانگیز(که بسان یک زن آمازونی در تیپولوژی خانم تونی گرانت توصیف شده است) نیز دور از واقعیت جلوه می کند.به عنوان مثال وقتی در فصل ۱۷ ام با دعوت مهرانگیز،فردوس دوست قدیمی و همکار شوهر مقتولش برای شام به خانه شان دعوت می شود،زن بدون منطق موجه سر شام از «مده آ» شخصیت زن اسطوره ای یونان باستان صحبت می کند همان فردی که پس از اینکه شوهرش او را ترک می کند فرزندان و همسر جدید شوهر را می کشد.اینگونه ابراز فضل در داستان،فقط نمایشی باسمه ای از روشنفکری است که هیچگونه کاربردی در داستان ندارد.مگر اینکه با استفاده از برخی نشانه های داستان به این نتیجه برسیم که این زن نه تنها نقشه قتل همسرش را با دستیاری عده ای دیگر طراحی کرده است بلکه حتی این انگیزه را هم داشته که در صورت اصرار فرزندانش بر پی گیری جزییات قتل پدر،آنها را هم از میان بردارد،کما اینکه پس از تصادف شدید بهرام در جاده چالوس که به وسیله اتومبیلی که او را تعقیب می کرد مهیا شد مادر(مهرانگیز) با وجود کتمان فرزند درباره این موضوع از این واقعه مطلع می شود و منبع خبری خود را نیز از طریق نامه ای می داند که خطاب به او نوشته شده است.بهرحال با وجود منطق به ظاهر موجه نویسندگان این داستان برای توجیه همکاری مهرانگیز در قتل حمید کامیاب- بخاطر خشم فروخفته او در سالیان متوالی و تحقیری که در درون خودش بخاطر رفتارهای وی تحمل می کرد- اما به دلیل عدم توجه حداقلی نویسندگان در پرداخت شخصیت ها و عدم تصویر سازی سویه های مختلف مثبت و منفی آدم های مختلف داستان، آنها موفق نشده اند که این مساله را برای مخاطبان باور پذیر کنند چه برسد به اینکه به این نتیجه برسیم که این مادر فداکار باشعور حتی می تواند تا آنجا پیش برود که قصد کشتن فرزندان خودش را هم داشته باشد.به نظر من یکی از راههایی که می توانست جریان معماگونه رمان را پیچیده تر کند و بر غنای آن بیافزاید ایجاد ابهام بیشتر بر فضای داستان بود تا مثلا در پایان رمان به راحتی نتوانیم فرد مشخصی را به عنوان قاتل اصلی قلمداد کنیم.این کار می توانست مثلا ازطریق تردید در خود قتل حمید کامیاب مهیا شود(مانند کاری که مهدی کرم پور،خسرو نقیبی و امیر مهدی کیا در نوشتن فیلمنامه چه کسی امیر را کشت انجام دادند) یا نویسندگان فرضا می توانستند با ایجاد تمهیداتی،نقش شخصیت های مشکوک و مظنون دیگردر قتل کامیاب(مانند فردوس،خسرو،رضایی،خانم قوامی و…) را لااقل با نقش مهرانگیز برابر نشان دهند.در عین حال می شد با استفاده از شیوه روایتی آشنایی زدایانه وجهت ایجاد فضایی پلورالیستیک از روایت حمید کامیاب نیز به عنوان راوی مرده استفاده کرد(همانند فیلمنامه سانست بلوار ساخته بیلی وایلدر) یا می شد مانند رمان«با نوشته کشتن» سجادی دو داستان متفاوت را به گونه حرفه ای و با شیوه ای پست مدرنیستی کنار هم روایت کرد.اینگونه وام گیری ها اگر هوشمندانه انجام شود و همراه با خلاقیت نویسنده(نه از سر تقلید)باشد قطعا به غنای کار نویسندگان می افزاید.البته پایان بندی رمان از یک منظر به صورت مناسبی طراحی شده است.چرا که در بخش های انتهایی داستان،مهرانگیز که به تدریج متوجه می شود ممکن است درباره نقش او در قتل همسرش شک و شبهه ای ایجاد شود روزی تصمیم می گیرد که از محل کارش مرخصی گرفته و تمام سندهای مکتوب شخصی و دست نوشته های مربوط به خود را آتش بزند و از بین ببرد که البته فرزندان او هم برحسب تصادف زودتر از محل کارشان به خانه بازمی گردند و شاهد این عمل مادر هستند اما دیگر داستان به اتمام می رسد و در اینجا تا اندازه ای با یک پایان باز مواجه هستیم.در این قسمت هم اگر نویسندگان به جنبه های روان شناسی قضیه توجه نشان می دادند می توانستند با استفاده از همین زاویه دید اول شخص و از قول مهرانگیز یک دیالوگ درونی را ایجاد کنند که در نهایت راوی با تامل در نفس خویش به یک رویکرد تازه ای نسبت به خود و گذشته خویش و رابطه اش با دنیای اطراف برسد و به یک رهایی هرچند موقت در زندگی و جهان هستی دست پیدا کند و نسبت به عملکردهای پیشینش گسستی جدی ایجاد کند. در ضمن شخصیت های پسر و دختر داستان هم بیش از اندازه در نقش فرزندان مطیع و رام خانواده به تصویر کشیده شده اند که هیچگونه تضادی با ارزش ها و هنجارهای مسلط پدر و مادر خود ندارند بر خلاف تمایل جوانان امروز برای داشتن استقلال مادی و معنوی هیچ گونه تلاشی هم در این زمینه انجام نمی دهند.در پایان شاید بتوان گفت که اگر این داستان به صورت سریالی و به فرم پاورقی برای برخی نشریات و جراید نوشته می شد و یا به صورت فیلمنامه برای ساختن یک فیلم و حتی نمایش سریال نوشته می شد با توجه به ساختار معماگونه عامه پسندش منطقی تر جلوه می کرد و برای مخاطبان قابل قبول تر می بود و در عین حال باید دانست که نوشتن گروهی(۲ یا ۳ نفره) برای چنین داستان های رئالیستی ساده ای نه تنها نوآوری محسوب نمی شود بلکه بیشتر،ناشی ازعدم توانایی نویسندگان آن در نوشتن کارهای چنین ساده به تنهایی است مگر اینکه همچنانکه گفته شد هر یک از نویسندگان می توانستند با استفاده از زاویه دید اول شخص،شخصیت های واقعا مجزا و با فردیت های متفاوت و با دعدغه ها و اندیشه های متمایزی را به تصویر بکشند.البته صرف نظر از این مساله باید گفت که نویسندگی وهنر با فردیت خلاق ایجاد می شود نه با جمعیت.
منابع:۱)سخنی درباره چندلر،مارلو و رمان پلیسی واقع گرا نوشته کاوه میر عباسی به عنوان موخره ترجمه رمان بانوی دریاچه ریموند چندلر(انتشارات طرح نو ۱۳۷۸)
۲)زن بودن،تونی گرانت ترجمه فروزان گنجی زاده،نشر ورجاوند.
۴ لایک شده
